De Hof is er voor iedereen

Hoera, de eerste fietstocht in de omgeving is een feit. Het was eindelijk droog na alle sloten regen van gisteren. Het belooft de hele week droog te zijn. Tikkeltje fris nog voor de tijd van het jaar, maar een kniesoor die daar op let. Het was even onwennig, want ik heb al zolang niet meer op de fiets gezeten, maar het voelde onmiddellijk als de totale vrijheid. Weliswaar had ik na de 10 kilometer lang genoeg op het zadel gezeten, vond het vege lijf, maar tjonge, wat een heerlijke ervaring. De weids uitgestrekte velden om me heen, het gezang van de vogels, een biddende valk in het weiland. Wel is het zaak om met een oog van de omgeving te genieten en een oog op de weg te houden, want de wegen hier zijn niet te vergelijken met de fietspaden in Nederland. Een leuke ontdekking is het feit dat men elkaar groet onderweg, fietsers, een oude man op een krakend exemplaar die langzaam voort trapte, maar ook de auto’s die je tegemoet rijden. Dat voelde goed. Ik fietste naar het tweede dorp verderop en bij elkaar zaten er zo’n 9 kilometer in de benen. Truus reed op medium kracht en deed het geweldig. Alleen het zadel was wennen, langzaam opvoeren is het devies.

Toen we van de boodschappen terugkwamen aan het begin van de middag, zag ik een glimp van de overvliegende ooievaar en even later hoorde ik hem aardig dichtbij klepperen. Toch eens even kijken op het dak, want zo laag had ik ‘m nog niet over zien scheren. En warempel, daar stapte onze deftige gast op het platte stuk, poetste zijn veren eens op en keek parmantig om hem heen. Hoog en droog zal hij gedacht hebben.

Vriendlief appte dat hij in de middag de nieuwe boiler zou installeren en toen ik terug kwam van het fietstochtje was hij er even later al. De enorme doos met het nieuwe exemplaar stond al voor de deur. De oude boiler moest eerst leeg en daarna werd de nieuwe aangesloten. Morgen douchen met warm water. Heerlijk. Even gezellig bijpraten met hem. Hard aan het werk en bijna klaar met zijn grootste klus, geeft hem in ieder geval het vooruitzicht om iets kalmer aan te kunnen doen. Hij is officieel al met pensioen, maar helemaal niets om handen hebben is geen optie.

Lief is hier eigenlijk ook de hele dag aan het werk. Het land is onverzadigbaar en tovert overal weer nieuwe klussen te voorschijn. Zijn eigen wijze is belangrijk. De kalmte waarmee het werk gedaan wordt, de wijze raad van mijn vader ‘kalmte zal U redden’ indachtig, want hij schuifelt op een ‘Zen’-manier er doorheen. Alsof de natuur het voelt trekt dat steeds meer dieren aan. De fazanten en de egel, de slangen en hagedissen, de vogels van allerlei pluimage en zelfs nu de ooievaar.

Waar om ons heen iedere dag wel een bosmaaier of een zitmaaier, een grasmaaier of een zaagmachine ronkt, werkt Lief met snoeischaar, hark, hakbijl en zaag, verontschuldigt zich en belooft een hernieuwde opname in de natuur, spreekt het groen toe, en deelt liefde uit. Alles gedijt er wel bij zonder gecultiveerd en gemaakt aan te doen. De Hof is er voor iedereen.