Er is nog hoop aan de horizon

In de vroege ochtend een koude douche. Helaas letterlijk. De boiler gaf geen krimp meer. Stekker eruit, stekker er weer in, maar nul komma nul leven achter het glaasje. Levenloos als een pier. Vriendlief geappt en wachten op antwoord. Het aloude poedelen niet verleerd, dus toch fris en fruitig, licht bibberend, aan het snelle ontbijt. Voor twaalven moesten we in de fietsenwinkel zijn, want anders was de lange middagpauze aangebroken.

Dat lukte gelukkig, al kwam de fietsenmaker uit het huis van zijn moeder gesneld, want hij bleek om half twaalf al gesloten te zijn. Voor de verkoop van een nieuwe fiets kwam hij graag weerom. Eigenlijk hadden we het besluit allang genomen dus was het een kwestie van formulieren regelen en met klinkende munt, nou ja, per kaart, de kwestie bezegelen. Garantie voor drie jaar. De witte tourfiets mocht met Lief mee. We hadden een binnendoor route uitgestippeld naar ons dorp. Ik reed naar huis, boog nog even af naar Becefa om Lief langs te zien komen, maar bedacht dat dat onzin was en reed door naar huis. Daar stonden Agaath en ik. Vaag wist ik nog dat de sleutel van het huis, die ik eigenlijk nooit hoef te gebruiken, aan mijn sleutelbos van Holland hing. Gelukkig had ik die in het voorvakje van de auto liggen.

Dochterlief belde toen ik op het terras zat te wachten en tijdens het gesprek kwam Lief al verzuchtend en monkelend thuis. Het was een barre tocht geweest en dat was fiets en zijn berijder aan te zien. Dwars door de modderpaden van het Hongaarse achterland. Glibberend en glijdend over velden en wegen, zo die er al waren. Help. Die mooie knispernieuwe fiets deed nu al niet meer onder voor een afgetrapte tweedehandse.

Natuurlijk viel het reuze mee achteraf, maar toch, bij de eerste aanblik was het even schrikken. De accu kregen we er met geen mogelijkheid uitgeschoven. Dat betekende terug naar de winkel en vragen wat de truc was, want we kwamen er niet uit. Het bleek dat je je met de duimen op de bagagedrager moest afzetten en tegelijk trekken, met spierkracht, want in het begin was alles nogal stroef. Oké. Logisch, want anders trek je ‘m omhoog. Mijn spierballen redden het nog niet, even aanscherpen dus, maar Lief trok de accu zonder moeite eruit.

Na het afkrabben herrees de fiets uit haar modderpak. Lief vroeg hoe ik haar wilde noemen. Truus, ter herinnering aan de oude Bayon en omdat ze net zo wit was. Vandaag regent het nog, maar morgen wordt het zonnig en droog. Dan kunnen we erop uit. Wel vooralsnog over de geasfalteerde paden om glibber en glij-partijen te mijden.

Er lag post in de kleine brievenbus, helemaal onderuit gezakt. Lief dacht reclame, maar ik herkende onmiddellijk de creatieve inslag van tante Pollewop. Zo heerlijk om post te ontvangen.

Na de maaltijd kwam vriendlief kijken naar de boiler. Open geschroefd en inderdaad, er zat geen piezeltje leven meer in. Vandaag gaat hij op pad voor een nieuwe.

Gisterenavond zagen we de film over Charles Aznavour, maar waar we in de wervelende wereld van de oude chansonnier wilden duiken, bleef het zweven aan het oppervlak, met hier en daar wat inkijkjes, maar we hadden niet het gevoel ook maar een klein beetje dichter bij het leven van Aznavour zelf te komen. De romantiek was een ballonnetje, zijn ambitie niet op volle sterkte uitvergroot, de belangrijke familie-en vriendenkring van de aimabele Armeniër te licht ingekleurd naar onze mening en de persoon van Aznavour zelf kwam ook niet helemaal uit de verf met Tahar Rahim. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, maar Lief had het op die manier ook ongeveer ervaren. Soms moet je de artiest laten in wat hij toont als een artiest en doet een biopic wellicht alleen maar afbreuk aan de beleving. Het is net als met lezen en de beelden die je er zelf bij oproept. Die zijn vaak zoveel kleurrijker en intenser dan een vertolking daarvan.

Het was al met al me het dagje wel. Truus is inmiddels weer afgebikt en staat te shinen. Er is nog hoop aan de horizon.