Afwachten maar

Het gedicht ‘Meubelboulevard’ van Ingmar Heytze komt langs. Hij is het fineer en gelamineer zat en verlangt naar een echt stuk hout. Het wordt voorgedragen door Jos van Hest op Facebook op zijn pagina ‘Gedicht Met Stem’.

juffrouw vroeg ik heeft u nog een echt stuk
hout, uit een boom bedoel ik, een plank of zo,
iets dat niet is gelamineerd, iets dat ik kapot
kan krijgen, ik zie door spaanplaat
en fineer het bos niet meer

Hout was een van de belangrijke onderdelen van onze hoeken op school. Er was een timmerhoek op de gang, vanwege de decibellen, en mijn groep, kinderen van 4, 5, 6, konden er naar hartelust timmeren en schaven, klotteren en bouwen. De jongsten oefenden zich in het stapelen van planken en het inslaan van spijkers dat neerkwam op gewoon met de hamer op de plank en af en toe per ongeluk een spijker slaan. Al doende leert men. Instructies betrof vooral het heel houden van garnalenvingertjes en omstanders en hoe te slaan.

Tijdens het project ‘Mijn Lijf en ik’, lentekriebels avant la lettre voor vele jaren en nooit klachten, timmerden we een stamboom van puur hout. Het was er een om trots op te zijn. Schots, scheef en grillig zoals het een echte stamboom betaamt, want wanneer loopt het in een leven nou kaarsrecht. Daarin kwamen de getekende portretten van vaders, moeders, broers en zussen, opa’s en oma’s en eventuele betovergrootouders, net hoe het uitkwam. Het werd een kunstwerk an sich en kwam in een van de inhammetjes van de gemeenschapsruimte te hangen, zodat iedereen het tijdens de weeksluitingen kon bewonderen. En de kinderen waren inmiddels volleerde timmervrouwen-en-mannen. Zo werkt dat. Oefening baart kunst, dat blijkt wel weer.

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. We gaan de kleine fietsenmaker in het dorp verrassen met de aankoop van de witte E-bike, mijn sleutel tot het achterland, tot het laag bij de grondse, tot de kleine schoonheden van het leven en de natuur, want in een auto stop je minder snel en mis je ten enenmale de details. Lief moet met deze eerste ervaring op een E-bike, wel ermee terugfietsen. Dus hou ik mijn hart een klein beetje vast. Niet te hard en uitkijken voor de veelvuldig voorkomende kuilen op de weg. Het zijn dan wel geen beren, maar je kan er goed door onderuit gaan. Hij wuift de bezwaren weg en stippelt een veilige route. Niet over de 6, de weg van Szigetvár naar Pécs, die dwars door ons dorp loopt, want dat betekent kamikaze voor brokkenpiloten. Hij fietst terug over de wijnberg en langs het meer. Daarna kunnen we samen de wijde omgeving gaan verkennen. Of zoals een lieve blogvriendin me schreef: ‘Liefde is samen fietsen. Ik kan er van mee spreken’. En zo is het. Beweging te over, veel om te delen, ontoegankelijke plekken voor de auto ineens wel ontdekken, iets waar we immens veel zin in hebben.

Ziezo inmiddels is de Wielewaal ook gearriveerd en gisteren meenden we ook de specht te horen. Die kunnen nog wel bij het lijstje van al die verschillende vogelsoorten die we hier dagelijks horen. Een klaproos heeft zich met al haar knoppen boven de hibiscus uit verheven en nu lijkt het net of er een klaproos aan de struik groeit. De eerste korenbloem liet zich ook zien. Vandaag schijnt de zon weer na heel veel regen van gisteren, dus barst het straks los aan kleur.

De bijtjes zoemen eindelijk rond hun korf, van dochterlief en Co gekregen. Ze zijn van Nepalees vilt en hangen schattig aan een tak van hier. Dank lieverdjes voor dit leuke presentje. De week was geweldig en we teren er nog steeds op.

Vandaag gaan de pausen in conclaaf en na gisteren de film te hebben gezien, hopen we van harte dat het wat soepeler mag verlopen. Afwachten maar.