Dat vraagt om jouw lijnenspel

‘Welke baan zou je voor een dag willen hebben’, vraagt WordPress vandaag. Gisteren kwam ik iets tegen waarvan ik dacht: ‘Als ik vrijwilligerswerk zou kunnen doen in de maanden dat ik in Nederland ben, dan zou dat het worden’. Het zit er niet in, vrees ik, omdat de continuiteit ontbreekt. Het zou immers maar om een paar maanden gaan en aangezien het een baan is met en voor kinderen uit bijvoorbeeld een asielzoekerscentrum, vluchtelingetjes, die een houvast verdienen in de onrustige periode waarin ze verkeren, zal het niet gaan. Maar tjonge, wat een prachtige mogelijkheid is het. Het gaat namelijk om ‘tekenen met kinderen. Gisteren kreeg ik op LinkedIn een uitnodiging om lid te worden van de Stichting: ‘Tekenen voor kinderen’.

Dit las ik: In Nederland wonen veel kinderen in asielzoekerscentra wachtend op de uitkomst van hun asielprocedure. Deze periode kan stressvol en onzeker zijn voor hen. Om deze kinderen een positieve en creatieve uitlaatklep te bieden, organiseert stichting Tekenen voor Kinderen tijdens de TIME4YOU bijeenkomsten van Vluchtelingenwerk Nederland een aantal tekenworkshops/Het doel van deze lessen is niet alleen om de kinderen artistieke vaardigheden bij te brengen, maar vooral om hen een moment van vreugde en ontspanning te geven. Door te tekenen kunnen de kinderen hun emoties uiten en even ontsnappen aan de dagelijkse realiteit van hun leven in een AZC.

Het is in feite wat ik mijn hele werkzame leven op school gedaan heb. Het is me op het lijf geschreven. In feite doe ik met mijn tekendagboeken niet anders dan reflecteren op alles wat er gebeurd is. Van jongs af aan heb ik tekenen als troostend en helend ervaren. Het geeft letterlijk handen en voeten aan je gedachten, het maakt ze tastbaar en beter te doorgronden. Bij elke hobbel die genomen moest worden in de groep liet ik kinderen hun belevenissen tekenen. Daar kwamen ook de emoties bij. Woede, angst of verdriet, maar ook vreugde.

Kindertekeningen en schilderwerken hebben me altijd geholpen inzicht te verkrijgen in het kind zelf. In het jongetje dat prachtige schilderijen maakte en die hij telkens weer aan het eind helemaal zwart overschilderde, bijvoorbeeld. Aan de hand van de tekening gingen we in gesprek. Dat wilde in het begin niet lukken, maar langzamerhand kwam stukje bij beetje het hele verhaal en liet hij delen van zijn schilderwerk steeds meer onbedekt tot het op het laatst niet meer nodig was. En neem bijvoorbeeld de kinderen die de schietpartij in de straat van dichtbij hadden meegemaakt en er pas over konden vertellen aan de hand van hun tekeningen en daarna in de kringgesprekken over doodgaan en wat dat met je doet.

Toen ik op de opleiding voor kleuterleidsters zat, de oude KLOS, maakte ik al een werkstuk over tekenen. En de lieve teken-non die we hadden, had al meer dan eens opgemerkt dat er een andere ik achter mijn vrolijke façade verscholen zat. Via mijn creatieve uitbarstingen had ze haarfijn de vinger kunnen leggen op een van mijn strubbelingen. Dat is wat tekenen vermag.

Kinderen tekenen altijd vanuit hun gevoel, als ze nog niet behept zijn met het oordeel van buitenaf. ‘Hoe het hoort’. Pak een vel, pak stiften en ga je gang. Zet een muziekje op en kom los van alles, voel je vrij. Er is geen goed, er is geen fout, er is alleen maar jij, en dat mooie vel, dat vraagt om jouw lijnenspel.