Waardevolle herinneringen

Gisteren was Pécs aan de beurt. De cultuurstad op een half uurtje rijden van hier. Het tijdstip was wat ongelukkig, want de jongens hadden thuis niet geluncht en rammelden van de honger. De auto’s waren tot vier uur gestald op het grote parkeerterrein. We vonden een restaurant op de hoek van de straat waar het grote operagebouw te bewonderen viel. Die hadden we al gezien. Schone zoon wilde eigenlijk naar een authentiek Hongaars restaurantje, maar dat konden we zo gauw niet vinden. Dan maar terug. Een tafel voor zes en uitzicht op het beroemde Szecheny tér, met haar koperen standbeeld van Janos Hunyadi en de Drie-Eenheidszuil.

De ober was meer dan vriendelijk en de kaart bleek van alle markten thuis, behalve van de Hongaarse specialiteiten. Het gaf niets, want de knorrende maag gaf de toon aan. Spare-ribs, vegetarische hamburger, Thaise salade, een vegetarische salade met biet en pijnboompitten en Kebab met frietjes. Morgen gaan we bij Orfü opzoek naar een echt Hongaars restaurant beloofden we elkaar. Er bleef niet veel tijd over om iets te bezoeken en we kozen het meest voor de hand liggende. De moskee van Pasha Qasim, het indrukwekkende gebouw aan het hoofd van het plein.

Onze mannen vroegen zich wel af waarom het plein zo’n mediterrane sfeer ademde. De gebouwen, de terrasjes, maar vooral het gemak en de rust waarmee de mensen langs alle bezienswaardigheden kuierden. Het viel wel op dat aanmerkelijk veel mensen op z’n paasbest gekleed waren en in groepjes bij elkaar liepen, terwijl een van de jongeren, met bossen bloemen liepen. Ik wilde het vragen een een vrouw, maar ze verhaaste haar tred en wuifde me weg. Oké, de boodschap was duidelijk. Geen tijd. We gooiden het maar op een diploma-uitreiking. Morgen is het de dag van de arbeid en dat wordt hier wel gevierd.

De moskee is indrukwekkend als je de geschiedenis van eeuwen meetelt en de animatie aan het begin liet duidelijk zien hoe het huidige bouwwerk was ontstaan. Talloze vernietigingen, met elke verovering van het land, waren er mee gepaard gegaan. Nu is het een Rooms Katholieke kerk waar nog wel elementen van de moskee in bewaard zijn gebleven, zoals de prachtige lampen en een nis waar de tekst; ’Nu is Mohammed de boodschapper van God’, in het Arabisch op staat. Boven op de moskee prijkt een halve maan en een kruis, een mooi symbool van hoe er eigenlijk een samensmelting van de verschillende geloven zou moeten zijn. De Moskee kerk is open voor iedereen. De gewelven beneden dienen nu nog als graven.

We komen langs het Janosz Pannoniusmuzeum aan de noordkant van het plein. De deur staat uitnodigend open, dus ik schiet snel een foto van het indrukwekkende interieur, maar dochterlief leest dat je moet betalen om foto’s te nemen. Tijd is er niet meer. We moeten terug naar de auto. Maar ik weet wel wat ik bij ons volgende bezoek wil zien.

Door de uitgebreide lunch hebben we geen honger meer en voor de avond wordt nog een keer het marshmallow-feest voorbereid. Stoelen worden naar achteren versleept, houtblokken en kinderen en de lange lucifers. Succes verzekerd. Ze hebben grote lol, terwijl Lief luiert op een van de houten stoelen onder de hazelaar en dochterlief en ik de tekendagboeken bij werken. Fijn om alle hoogtepunten de revue te laten passeren. Straks zijn er nieuwe waardevolle herinneringen bij.