Morgen weer een dag

Rond enen konden we richting Szigetvar. De tomtom leidde me over een hele andere weg naar de Burcht. Aan de ene kant lag het grote imposante thermaalbad met haar twee torens, een indrukwekkend complex. Er lag een voetbalveld tussen en bruggetjes leidden naar het park achter de burcht waar we eerst, om de honger van de jongens te stillen, een lunch genoten, kleedje, bankje, broodjes en water. Er was een trimbaan rondom een vijver en de kleine spring-in-het-veld had nog wat overtollige energie, die hij graag in twee rondjes wilde omzetten. De laatste met tijd. Het was goed voor 2 minuten en 20 seconden ontladen. Daarna gingen we op zoek naar de ingang van het bolwerk, dat natuurlijk precies aan de andere kant was. We mochten ondanks een volwassene meer op een familiekaart en konden naar het museum en het interactieve gedeelte. In het museum werd in woord en beeld uitgelegd hoe de slag bij Moacs verlopen is in de tweede helft van de 16e eeuw, een strijd tussen de Ottomanen en de Magyaren. Er waren gruwelijke beelden van poppen met doorgestoken borstkas en vertrokken gezichten, nogal plastisch en verwrongen uitgebeeld, en waarheidsgetrouwe filmpjes.

Een vrije stugge ‘beheerder nam kennelijk alles met argusogen op want toen de helft van ons gezelschap naar boven liep, bleek dat allesbehalve de bedoeling te zijn en kwam hij haastig aan om de ‘kerker’deur te sluiten, maar de oudste was nog boven. ‘Achter de tralies ermee’ heeft de man gedacht. Gelukkig moest hij er zelf ook weer uit en dat bleek uiteindelijk de verlossing. Na de hachelijke onderneming vonden we de weg naar het interactieve gedeelte. Er zat een eenzame soldaat voor de ingang met een oude motorfiets uit de tweede wereldoorlog en het bleek dat er boven een expositie was van moderne en oude wapens, waar we zomaar een kijkje mochten nemen, al was het voor de inside crowd, voor zover we het begrepen. De spring-in-het-veld vond het lastig om niet met zijn handen te mogen kijken, maar onder de barse blikken van de historisch verkleedde mannen leek het dochterlief niet raadzaam om hem door de hele zaal te laten darren, dus nam ze hem mee naar het eerste echte interactieve gedeelte waar hij alvast met de VR-brillen en het bouwmateriaal in de hoek kon spelen.

Ik had eigenlijk hetzelfde idee. Weg van die oorlogs-tamtam. Zo helemaal niet mijn ding en zeker nu niet. Maar schone zoon was in zijn element toen hij een Japans zwaard van honderden jaren oud in de, weliswaar wit gehandschoende, handen mocht houden met een hele uitleg erbij, hoe dat exemplaar hier ter plekke was aangeland. Het tweede gedeelte was echt heel vermakelijk. Een coöperatief balspelletje waarbij een balletje verschoven moest worden over een ronde tafel om uiteindelijk in een gat te belanden. Het kwam vooral neer op een samenspel tussen de vier deelnemers die aan de touwtjes trokken. Grote lol. Ook de houten stellingen waartussen je kon liggen om te luisteren naar een uitleg over de historie in beelden boven het hoofd, waren hilarisch. Helaas was de zandtafel met kinetisch zand gesloten.

Buiten was nog een kleine speelplek ingericht met skilatten waar je met drie personen op moest staan en dan tegelijk moest stappen. Kaasje voor de twee oudsten en dochterlief die op een commando van de middelste volleerd rondstapten. Zij liepen naar de uitgang over de trans en ik onder de eeuwenoude bomen. Het zonlicht filterde prachtig er doorheen. Altijd weer imposant die woudreuzen. Natuurlijk moest er nog een ijsje achteraan, net buiten het complex, met zicht op de voetbal, een seniorenteam schatten we in.

Met een barbecue op hout tot besluit werd de eerste topdag uitgeluid. Moe maar voldaan. De oudste ging met paps nog even een stukje op de fietsen fietsen naar het volgende dorp, als onderdeel van zijn revalidatie. De slaap rukte langzaam op, zeker na het avondwijntje. Zo is het goed. Morgen weer een dag.