Stap voor stap

Ziezo, weer een wonderlijk verlopende dag. Als juffrouw Mier, tuttuttuttut(ken uw klassiekers)rijden en rennen we van hot naar haar om op het laatste nippertje toch nog een matras en een dekbed en kussen en bijbehorend dekbedovertrek en alle slaapbenodigdheden aan te schaffen. De Scandinavische winkelketen, een broertje van die ene Zweedse zus, viert zijn verjaardag en deelt pittige kortingen uit. Om met Lubach(gisteren op televisie) te spreken, daar zijn wij Hollanders niet vies van. Het scheelde echt veel. We wisten het niet, dus kwam de prijs als een geschenk uit de Hemel vallen. Nu kunnen onze drie rakkers alle drie breeduit op hun eigen matrassen liggen. Goed geregeld, vonden we zelf.

De boodschappen gingen ook met een volle kar mee naar de kassa. Zeven mensen of twee maakt een groot verschil. Pizza voor morgenavond als ze moe van het reizen met eventuele jetlags aankomen en veel melk, broodjes om af te bakken, jus d’orange en gekookte eitjes voor het ontbijt. Maar eerst, na de vroege start, een power nap, half zes opstaan was voor mij net iets te vroeg.

Nu is alles gereed. De logeerkamer is klaar, ze kunnen er zo in. En ik stik van nieuwsgierigheid hoe ze alles zullen vinden. Het huis, de Hof, het land. We gaan het zien en beleven.

In een artikel van Caroline Buijs in een van de oude Flows van dochterlief, frist ze haar kennis op over het boek ‘The Artist Way’ van Julia Cameron. Ik heb eerder over Julia geschreven omdat haar boek me in een erg moeilijke periode, waarin ik volledig was ingestort, me heeft geholpen eruit te klauteren samen met mijn psycholoog. De laatste wilde dat ik me zou storten op mindfulness, maar dat was in die periode een ver-van-mijn-bed-show, omdat we op het werk werden belaagd met mensen die allemaal in het nu wilde verblijven en ons op zalvende toon daarvoor probeerden te enthousiasmeren. Daar werd ik op dat moment ongelooflijk opstandig van. Ik noemde het mind-foolishness. Verheven werd het niet, integendeel, verre van. Ik zat achteraf gezien toen al niet goed in mijn vel.

Gelukkig, en dat is het kenmerk van een goede psycholoog, kon ze zich daar in vinden en vroeg steeds aan de hand van mijn bevindingen wat de woorden van Julia Cameron me hadden gegeven. Dat betekende onder andere door in de ochtend voor de vuist weg drie A4-tjes weg te tikken in ieder geval een leeg hoofd en ruimte voor andere gedachten. Een andere belangrijke vraag was dat je eerst je creativiteit moest vinden, als je dat wilde redden. Ze bracht me terug naar het vergeten kind in mij met haar vragen. Waar werd je blij van, wat deed je graag, Ze lepelde dat onbevangen dametje omhoog, dat zich nog verwonderde over alles en iedereen om haar heen, mijn poppetjes, die te pas en te onpas op doken, mijn gedichtjes in het schrift met de dubbele lijntjes, mijn verhaaltjes over kabouters en elfen.

Een andere belangrijke basis was dat je elke week een afspraak maakte met jezelf om je creatieve bewustzijn, dat op dat moment tot nul gedaald was, te voeden. Alléén naar een museum, een bioscoop, een wandeling in de natuur, fotograferen, mensen observeren. Alléén werkt intensiever en dieper dan met anderen. Je gaat met jezelf in gesprek. Je vult je tijd met iets wat op spijbelen lijkt. Je hebt geen haast en voedt je zintuigen schrijft Caroline Buijs en ze heeft gelijk. Dat is precies wat het is. Ze haalt Maaike Meijer aan die voor het dagblad Trouw schreef over aanpassen: ‘Misschien heb je juist pas ruimte voor anderen als je eerst de ruimte neemt om jezelf te zijn.’ Daarvoor moet het labeltje ‘Perfectionisme’ overboord, vindt Julia Cameron. Dat blokkeert alleen maar, het verstrikt je in gemiesmuizer en dan is loslaten een kunst op zich.

Tegen de tijd dat ik dit allemaal goed tot me door had laten dringen en die lange weg was gegaan, kon ik tegen de psycholoog zeggen, dat ik weer klaar was voor de grote stap. Mindfulness heb ik hier in de Hof pas geleerd en ook de diepere betekenis erachter. Eerst ervaren en dan omarmen, zonder zalvende woorden, zonder uitgestippeld pad, maar zoals het leven komt. Stap voor stap.