Twee vliegen in een klap eigenlijk

In het bos achter de Datsja is het gras hoger, mede omdat er zoveel wilde bloemen groeien die we nog even de kans willen geven. Het walstro, de dovenetel, het harig zenegroen, look-zonder-look, stinkende Gouwe, de paardebloemen en de boterbloemen tieren er welig. Die ruimte is er. Tussendoor kleine gemaaide paadjes, die de doorgankelijkheid moeten waarborgen. Ik mag graag tussen de bedrijven door wat kuieren, al zou ik meer kleine paadjes tussendoor willen zien, maar ach, het is veel voor mijn Lief, die dat zware werk ook nog eens allemaal in zijn eentje bijhoudt, in kalme tred, zeker, maar gestaag, niet aflatend. Bewonderenswaardig.

Gistermiddag op zoek naar de trillers van de Nachtegaal, die ik niet vond, kwam er iets anders op mijn pad. Op weg naar de klapstoel die er tegen een boom stond, zag ik ineens op een metertje afstand de slang, koesterend in het zonnetje. Zijn kop was verscholen in het gras maar zijn minstens een meter lange lijf liet hij opwarmen in de uitbundige zonnewarmte tussen de bomen door, op dat ene plekje daar.

Toch de ingehouden adem, toch stokstijf op de plaats, want hè, een slang die je in Nederland niet vaak ziet is toch andere koek. Minstens net zolang is de ringslang die we met regelmaat zien op de tuin, maar deze rakker ken ik niet. Toch maar terug wandelen en Lief vertellen van mijn vondst. Samen gingen we het geitenpaadje nog een keer op, maar hij was allang veilig en wel weggegleden. Het resultaat is dat er wat bredere paden zullen komen in ons bos, zodat we, weliswaar altijd speurend, geen ‘oer’bewoners onverwacht op de staart hoeven trappen.

Vanmorgen keek ik na een tip op Social Media naar Bureau Buitenland van de VPRO. Wat een aangename kennisvergaring valt op te doen over de wereldorde en haar verschuivingen. Objectief en beeldend aan de hand van een grote wereldkaart, waar de juiste plekken worden aangeduid met markers. Onder de positieve benadering van Sophie Derkzen en Tim de Wit wordt helder en duidelijk met behulp van twee steeds wisselende gasten inzicht verkregen over een snel veranderende wereld. Een aanrader voor ieder die snakt naar de juiste informatie.

Vorige week was er op het journaal een item over mierensmokkel. Grote Afrikaanse mieren die in kleine buisjes worden vervoerd naar Nederland en daar onder de verzamelaars soms voor honderden euro’s worden verkocht. Waanzinnig. Bij het mijmeren op de veranda lopen diezelfde grote mieren, lookalikes van die Afrikaanse, in processie al jaren te wandelen van en naar hun nest. Waar dat is hebben we nog niet onderzocht. Ze doen geen kwaad, ze lopen hun weggetjes, kruipen nergens in of op, maar sjouwen moeiteloos het ene na het andere mee, duwen het voor zich uit of klemmen het tussen de kaken. Kleintjes lopen in hun kielzog, over de richeltjes van het terras, tastend en speurend, soms talmend, maar altijd voort.

Waarom komen invallen en ideeën toch altijd op sluipersvoeten als het donker is. We hebben een ongerept stuk grond achter het bos, dat door buurman steeds dreigt te worden geconfiskeerd. Vannacht bedacht ik dat het een te groot terrein is om dat met z’n tweeën aan te pakken en dat het misschien een idee is om eens uit te kijken naar een ecobedrijf die de basis zou kunnen leggen voor dat voedselbos, dat we daar zo graag zouden willen hebben. De eigenschap van een natuurlijk voedselbos is dat het nagenoeg onderhoudsarm is, maar voor de natuur en ons een zegen. Twee vliegen in een klap eigenlijk.