Om ze nu te koesteren

Gisterenmiddag toen ik in de Datsja een doek aan het bijwerken was en even buiten uit ging puffen om los te komen van het beeld, omdat het nog niet helemaal naar mijn zin was, hoorde ik ineens een bekend geluid. Ik kon het bijna niet geloven. Na de betrekkelijk stille lente vorig jaar was daar ineens een lange triller van de nachtegaal. ‘Ze zijn terug’, jubelde het door me heen. Het was er niet één, bleek later, maar meerdere. Wow. Sinds ik ze de eerste keer hier hoorde, heb ik dat tot mijn lievelingsconcerten gebombardeerd, nog mooier dan dat van de merel. Ik schrijf op de veranda van de Datsja. Vannacht dacht ik erover om de hele doek te laten verdwijnen, maar nu ik hem zo terug zie, weet ik het niet. Die eeuwige twijfel, maar vooral de onzekerheid, blijft, vrees ik.

De vogelapp gaf de Hop aan. Dat kan je hopen, maar eerst zelf horen en dan geloven, zoals het een ongelovige Thomas betaamt.

Foto’s van de hele familie die eieren aan het zoeken zijn in de bossen van de Treek bij Austerlitz. Foto’s stromen binnen van al het grut, dat aan de meegebrachte boterhammen zit . Heerlijk om te zien en spijtig dat we er niet bij zijn, maar de beelden verzachten dat gemis.

Pasen hebben we vanmorgen met een zeer bescheiden ontbijtje gevierd met verse broodjes en een gekookt eitje zonder PFAS, die warmgehouden werd onder de twee kippetjes, de vilten eierwarmers van Sjaal met Verhaal en ooit van zoonlief gekregen.

De buren zijn hier achter op hun land een soort speelparadijsje aan het bouwen voor het kleinkind. Er is een huisje, een trampoline, een glijbaan en het wordt vast heel mooi, want ze klotteren en boren dat het een lieve lust is. Ze zijn er vrolijk onder want regelmatig klinkt er een spontane schaterlach. Af en toe ook helaas het scheuren van een elektrische zaag.

Gisteren keken we nogmaals in de brievenbus of het opgestuurde recept, dat inmiddels gelukkig niet meer nodig is, er al zou zijn. Nul op rekest. De actie met dochterlief was dat gelukkig wel. Note to self: Opsturen hoeft echt niet aangetekend, want het komt toch veel te laat. Goed om te weten.

Met het halen van de thee zag ik onderweg op de takken van de hazelnoot een koninginnenpage. Top. Het hele lenteleven ontwaakt. Wat er ook ergens vliegt is de bijeneter, zelfs hier is hij zeldzaam. Hij boft want van uitsterven van de bijen is hier nog geen sprake. Vriendlief die een dorp verderop woont, vertelde dat zijn Hongaarse vrouw zo’n hekel heeft aan het getjilp van de mussen. Het is zo erg dat ze er soms zelfs voor binnen blijft. Wij vinden ze eerder vertederend, met dat bezige gedoe van ze. Tak op, tak af à la Guido Gezelle, het scheren door de lucht, in rap tempo achter elkaar aan en het struinen in het lage struweel. Ze tjilpen de oren van je hoofd, dat is waar, maar ik denk dat je eerst een leefwereld moet hebben gezien, waar ze niet meer te vinden waren zoals in Nieuwegein, en node gemist werden, om ze nu te koesteren.