Dat moet lukken

‘Als je er echt niets aan kunt veranderen: accepteer de beperking, kijk wat er aan mogelijkheden opengaan en doe dáár dan iets mee. Het geeft je vrijheid en wendbaarheid en dat zijn dingen die ik elk mens gun.’

Vriendinlief schrijft rake blogs. Een van haar laatste was een blog over een opdracht die een ver-van-mijn-bed-show voor haar betekende. Haar aversie blokkeerde, maar bij het overpeinzen kwam ze tot het hier bovenstaande inzicht. Laat je leiden, verleg grenzen, open nieuwe deuren. Inderdaad het brengt vrijheid. Go with the flow.

Lucht tekort brengt een groot aantal beperkingen met zich mee, maar daar tussenin liggen terreinen braak, die je daarvoor nooit gezien zou hebben of waar je in de verste verten niet aan gedacht zou hebben. Zo werkt het. Natuurlijk zijn er flinke aderlatingen. Niet meer mee aan de wandel kunnen met de zussen omdat mijn tempo zoveel lager ligt, niet meer even snel dit of dat aanpakken, omdat je daar later de rekening van krijg, constant spitsroeden lopen in de bewaking van je flexibiliteit. Je wilt zo graag, maar eigenlijk is het te hoog gegrepen. Aan de andere kant zijn er zoveel meer nieuwe ontdekkingen.

Iets wat ik lang niet heb gekund, is het waarnemen in stilte, zonder iets om handen te hebben en alleen maar te kijken. Naar kever, naar bij, naar bloem, naar boom, naar het scheren van de zwaluwen boven mijn hoofd of te luisteren naar de vogelgeluiden achter bij de Datsja en het gezoem overal. Het brengt een wonderschone serene rust in mij, dat als tegenhang dient voor het jachtige leven van ooit. Natuurlijk helpt de Hof er aan mee, dé uitgelezen plek om stil te staan bij het moment van de dag. Of om met dochterlief te spreken: ‘Magisch gewoon.’

Hier is het makkelijker omdat de tijd met het tempo mee vertraagt. Lief werkt hard, maar uiterst kalm, veel met de hand. Alles vordert gestaag. Het uitdunnen van het groen, bedenken waar het mag blijven bestaan en waar het beter is om weg te halen. Een feest maken voor iedereen, de insecten, de vogels, het kleine grut als egel en muis. Het grote geheel blijven zien, een paradijs.

Gisteren heb ik de Datsja aangepakt, stof gezogen, spinnen buiten gezet en het atelier gebruiksklaar gemaakt, ramen open gegooid, nieuwe lentelucht erin laten stromen en genoten op de veranda in de verweerde rotan stoelen, terwijl de merel zijn trillers liet horen, in goed gezelschap van de putter, de zwartkop, de koolmees, die zich uitgebreid laat bewonderen, de roodborst en de boerenzwaluw. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’ om met Gorter te spreken. Wantsen hebben hier en daar het leven gelaten, ze zijn er dit voorjaar niet zo veelvuldig als anders, deze kleine brommers, die te pas en te onpas binnen vliegen.

Atalanta, licht beschadigd, rust uit op een blad, we ontdekken een zure kers door zich door de wilde prunus heen heeft gestrengeld of andersom. De bloem is veel kleiner.

Nog een week dan komt oudste dochterlief en haar gezin. Er moet nagedacht worden over de boodschappen. Hoeveel eten die vier mannen van haar en ook, niet onbelangrijk, hoe vaak. De bibliotheek moet omgetoverd worden tot familieslaapkamer, de slaapbank uit, de matrassen naar beneden, het beddengoed gelucht. Ze denken zaterdagavond hier op de stoep te staan met een huurauto vanuit Budapest. Heerlijk om de drie rakkers en hen te kunnen knuffelen. Nu maar duimen op wat warmer en droger weer dan tot nu toe. Van alle kanten wordt ons zon toebedacht, dus dat moet lukken.