Niet voor één gat te vangen

Het had even wat vijven en zessen nodig voor de doktersassistente aan de slag kon met het opsturen van het recept. Daarvoor moest ik naar het patiëntenportaal omdat dat via de DigiD liep en daardoor betrouwbaarder was. Geduld is een schone zaak, maar dan heb je ook in ieder geval iets wat ik aan een apotheker kon laten zien. Pas tegen de middag was een en ander geregeld omdat het netwerk van de huisartsenpraktijk eruit lag. Inmiddels hebben we via alle mogelijke hulplijnen veel geduld opgebouwd, dus hier was in ieder geval een opening. Ik had dochterlief gewaarschuwd, dat ik misschien een geprinte versie of het origineel moest hebben en beloofde haar na het bezoek aan de apotheek onmiddellijk te appen.

We gingen naar de grootste apotheek van het stadje en werden te woord gestaan door de apotheker zelf. Hij luisterde goed, was uiterst vriendelijk, bestudeerde het recept en vertelde dat hij daar wel een geprinte versie van moest hebben zoals wij al hadden gedacht. Hij keek het na en het was in ieder geval op voorraad, dus met het tastbare bewijs was alles zo beklonken. Heerlijk, iemand die de tijd voor ons nam om een en ander goed uit te leggen.

Dochterlief gebeld en ze ging er achteraan. Na het boodschappen doen kwam het verlossende woord. ‘Het is onderweg, aangetekend en met spoed verzonden.’ Top. Nu duimen om een korte bezorgtijd. (2 tot 5 Dagen). In ieder geval was er een gunstig vooruitzicht.

Op de een of andere manier had ik onbedaarlijke trek in patat, dat hier natuurlijk niet af te halen was maar wel zelf te bakken. Toch een soort troostvoer voor alle hoofdbrekens. Samen met 6 zakjes bloemenzaden en diepvries kaasballetjes reden we de weg naar huis terug, langs de schitterende gele koolzaadvelden. Er viel een hele last van ons af. Actie geslaagd, patient nog in leven.

Gisteren kwam vriendlief langs om de potten pindakaas en de pakken hagelslag op te halen. We zaten gezellig op het terras en dronken thee en een o.o biertje. Tijd voor de sterke verhalen naar aanleiding van de meegebrachte lekkernij. Een verslag hoe we vroeger, met een Volkswagenbus met een motor van een Taunus 15M, volgeladen met tent, bagage en kinderen, op pad gingen naar Spanje. Hoe dapper dat was van Pa, zo rond 1965, konden we als kind niet inschatten. ‘Een vreemd land en wat de boer niet kent eet hij niet’ stond garant voor een auto vol aan levensmiddelen. Aardappelen, zure bommen, kampeerboter-blikken en natuurlijk vele pakken hagelslag. Saillant detail was dat de zware tent voor het evenwicht onderin het bagageruim lag. We deden drie campings aan onderweg. Dat resulteerde in een ware uitwas om de auto heen, alvorens de tent kon worden opgezet en daarna, na een heleboel ‘God-zal-me-een-schaap-gevens’ en daarnaast gemor van de jongens die moesten helpen, met een glorieus resultaat. Op de terugweg idem dito maar tevens met de wit uitgeslagen hagelslag.

Toch zijn de herinneringen mooi, ook al verliep het een en ander niet op rolletjes. Het reizen en het ondernemen komt van Pa. Dat moge duidelijk zijn. Als je het niet probeert, weet je het niet. ‘Zo is dat Pa, we zien wel waar een schip strandt’. Er waren altijd meerdere wegen naar Tarragona, in variatie op een thema, en we zijn niet voor één gat te vangen.