Een been in het nu en met het andere in vroeger

Natuurlijk wel vaag bedacht maar me laten leiden door de hoop. Geneesmiddelen mag je niet opsturen. Schoonzoon had een goed idee, ‘Bel de spoedpost,’ het was namelijk inmiddels al avond. Gedaan want blij met elke ingeving. Mis poes. Je moet bij de huisarts zijn. Oké dan wordt het maandag. De huisarts kan een internationaal recept uitschrijven en daarmee kan ik hier naar de apotheek. Als ze tenminste digitale recepten goedkeuren. Anders moet ik nog ergens heen waar ik het uit kan printen. In ieder geval zal ik in het vervolg dubbelchecken of ik werkelijk alles heb.. Het zal me niet meer gebeuren.

Ziezo de boodschappen zijn gedaan. We hebben onze eerste lunch buiten gehad. De vogeltjes laten zich van hun beste kant zien. Heel veel mussen en mezen in de struiken op de grens van het land, de groenling en de putter zijn er ook, verklapt mijn vogelapp. Ik hoor ze niet, maar als ik het geluid op de app afspeel, dan weet ik dat ze in de buurt zijn.

De eerste houtbij is gesignaleerd rond de balken van het terras en gisteren vloog er een kolibrivlinder bij de vijg. De kleine salamanders erachter koesteren zich in het heerlijke warme zonlicht. Alle lege perkjes zijn ingezaaid met oude en nieuwe bloemenmengsels.

Gisteren keken we naar fragmenten uit de keek-op-de-week stukken van Koot en de Bie. Wat een heerlijke tijd was dat toch. Er kon overal vrijelijk over gesproken worden. Satire op het hoogste niveau. Goed doordacht met een meesterlijke clue. Werkelijk elk onderwerp kon geschikt zijn voor een stukje humor van de bovenste plank. Tegelijk was het scherp en kritisch en bedoeld om een stuk bewustwording aan te wakkeren. Naar die tijd kan ik echt terug verlangen.

Het boek van Lieke Marsman is een grote duik in het diepe en nog veel verder dan dat. Ik ben benieuwd wat de anderen eruit gesprokkeld hebben. Het is geen boek dat je zo maar even uitleest. Er zijn veel momenten van bepeinzingen. Soms vraag je je af, wat zou ik doen in zo’n geval, al is het natuurlijk niet voor te stellen. Je hebt geen kanker, je staat niet bewust voor de grensovergang van leven naar dood, jouw leven bestaat niet alleen uit de ‘misschiens’ of ‘de-wat-alsen’. De kwantummechanica aan het eind, moeilijk voor te stellen materie, roept nieuwe vragen op. Haar nieuwsgierigheid naar andere werelden stelt haar letterlijk en figuurlijk in staat om buiten grenzen te denken.

Het is vredig hier in de hof. De natuur laat zich van haar beste kanten zien. Door een opdracht ben ik weer aan het graven in het verre verleden. Daarvoor moet ik soms heel diep gaan. Ineens wist ik weer dat, als er sprake was van een luizenplaag wat nogal eens gebeurde, mijn moeder zuchtend een groot wit laken op de grond legde, wij op de blote knietjes in je ondergoed recht voor haar moesten gaan zitten, ze onze haren insmeerde met wasbenzine, die ze dan, niet zachtzinnig, met de netenkam uitkamde. Alles wat luis of neet was viel van onze voorover gebogen hoofden op het witte vlak. Hetzelfde gebeurde met vlooien. Stuk voor stuk keek ze alle kledingstukken na en als ze er een vond, kneep ze ‘m tussen duim en wijsvinger plat of gooide ze ze in een kan met water, waarna ze jammerlijk verdronken. Dat vonden we niet zo erg, want ze beten en jeukten.

Gek hoe dat gaat. Ineens komt zo’n herinnering helder door de mazen van het brein heen vallen. Er volgen er vast nog meer, zolang ik bezig ben met een been in het nu en met het andere in vroeger.