Tot zolang hou ik me een beetje koest

Adelheid Roosen komt zondag praten met Annemiek Schrijver in de Verwondering. Ik heb haar altijd bewonderd. Ze leeft, zoals ze zelf zegt, vanuit haar innerlijk kind en dat is te merken aan haar manier van in het leven staan en de acties en programma’s die ze doet en maakt.

Ik zag die intensiteit terwijl ze haar moeder begeleidde die weggleed in dementie. Ze ging daarbij heel ver. Het was ontroerend, en heel mooi en zacht en soms riep het ook bij mij vraagtekens op, maar wat ze vooral deed, was het menswaardige eerbiedigen en met dat respect iedereen tegemoet treden.

In het woord vooraf lees ik dat ze als levensfilosofie een opmerking van haar scheikundeleraar heeft omarmd: ‘De schoonheid van een experiment is dat het nooit kan mislukken’ en haar levenstekst, jaren later, komt van Ghandi: Maak de wereld elke dag zoals jij hem zou willen zien.’

Die woorden vond ze eerst te groot, maar later kon ze er in gaan wonen, omdat ze begreep dat de wereld niet groter was dan de vierkante meter waarin je je beweegt. Dertien April wordt het uitgezonden, dit boeiende gesprek.

Lief zit hier vooraan bij de bloementuin grond te vrijwaren zodat we er straks de klaprozen en de bloemzadenmixen kunnen uitstrooien. Voor de Lathyrus zoeken we nog een goed plekje. Verder kijken we natuurlijk iedere dag alles de grond uit, omdat het eindelijk warmer is geworden. De insecten en de vogels hebben er ook aanmerkelijk meer zin in.

In het boek van Han van Bree over het leven van Greet Hofmans komt het leven in de Jordaan aan het eind van de negentiende eeuw aan bod. Greet is daar in 1894 geboren. Geen sinecure, ondanks de schilderachtige films die in die periode was gesitueerd, zoals Ciske de Rat en eerder de Jantjes en Bleeke Bet, waarin je vooral naast de armoe vooral de romantische kanten ziet. Het leven speelde zich voor meerdere gezinnen af in één kamer, waar alles gebeurde tot en met het toiletbezoek toe. Humor vond ik het dat ze de kar die de poepemmers leegden, omgedoopt hadden tot de ‘Boldootkar’. Boldoot was die bekende geur die oma’s en tantes op hun zakdoekjes sprenkelden. Men zat er hutje op mutje en hygiene was ver te zoeken.

Gisteren werden we ook teruggeworpen in een andere tijd. Mijn puf was leeg en ineens zag ik de twee nieuwe ampullen voor me, veilig opgeborgen in hun kartonnen dozen. Niet hier in de koelkast, maar dáár. Het is mijn ontstekingsremmer, dus ik heb hem echt nodig. Wat nu. Nood breekt wetten. Naar de apotheek in Szigetvar, die kon niets betekenen voor ons als we geen recept hadden, maar raadde ons aan naar het ziekenhuis te gaan om bij de eerste hulppost om een recept te vragen. Na vieren, dat dan weer wel. Waarom dat was vergaten we te vragen.

Om vier uur vonden we het ziekenhuis in een achteraf wijk. Een grote vrij oude flat, met de entree en de gangen zoals het bij ons vroeger was. Een desk bij de eerste hulp, waar een mevrouw net bezig was haar tas in te pakken. Ze riep een collega in het donkerblauw en die schudde haar hoofd en begon onmiddellijk in snel Hongaars tegen de vrouw te praten. Zelfs Lief kon het alleen maar in flarden horen. Het kwam er op neer dat we morgenochtend om acht uur naar de longarts moesten gaan, want dat was de enige die dat recept uit mocht schrijven. Een broeder die er bij was komen staan, had nog iets ‘Over-het-hart-strijkerigs, maar de vrouw in het blauw was onvermurwbaar.

Lief was in alle staten om de vasthoudendheid van de niet vriendelijke dame. Ik kende die regels als verpleegkundige maar al te goed. Als het fout gaat, wordt zij er op aangesproken. Zo werkt dat. Maar ja, het ging om een Foster en niet om tranquillizers.

Enfin. Na tien minuten keerden we onverrichter zake weer naar huis. Eerst maar eens het thuisfront appen om de doosjes op te sturen. Tot zolang hou ik me een beetje koest.