Zo prikkelt de een de ander

Ineens moest ik denken aan de groentekar van Duikkie die vroeger iedere woensdag bij ons aan huis kwam. En dat na twee wonderlijke dromen, een over Wilders, die spullen verhuist uit het raam van onze slaapkamer in de Amandelstraat via een transportband naar een vrachtwagentje en de waarschuwing dat wij drieën er niet mee mee mochten, terwijl we wel al klaar stonden. Mijn zus had mijn zwarte leren maxi-jas aan en ik haar witte leren maxi-jas. De derde persoon is vaag. De enkel moet wel veel pijn gedaan hebben als je over Wilders droomt.

Daarna een droom over een Oosters land, bijvoorbeeld Thailand. Met een heel kleurrijk geheel van huizen en tempels, grotten en torentjes en veel mensen. Ze blijven allebei beklijven als ik na iedere droom even wakker word. Ik schreef ze niet direct op, zoals vroeger in mijn dromenschrift maar nu pas, dat wat ik me ervan herinner.

De enkel is inderdaad weer wat pijnlijker dan gisterenavond. Maar dat komt door het minder bewegen. De slaap is evenwel verkwikkend.

Duikkie dus, die per kist leverde aan mijn moeder met haar elf kinderen. Altijd monden te voeden. Hij was het prototype van Stiefbeen, google maar op Stiefbeen en zoon, een beetje verfomfaaid, niet helemaal proper en met hele smoezelige kleren aan. Hij droeg handschoenen zonder vingers, om de kisten makkelijker te kunnen vatten en sjoemelde er altijd nog wat extra’s bij, door hoog op te geven van zijn, met regelmaat, voze waar. Zijn gelaat hing groezelig in de vele rimpels.

Hij glijdt weer weg uit mijn geheugen. Wat een andere tijden waren dat toch. Om te bedenken dat mijn moeder op oudere leeftijd misschien ook iets dergelijks gedacht moet hebben over haar ‘moderne’ tijd in de jaren ‘80. Hoe was dat vroeger. Jong zijn in de jaren ‘20 en ‘30. Ze heeft schortjes aan en een mooie strik in het haar, het staartje aan de zijkant, een lief gezichtje, de twee broertjes iets meer snottebel en niet helemaal schoon. Maar die hadden alle twee een beperking. Oma kijkt zorgelijk, opa lacht.

Tijd verschuift of loopt het paralel, zoals Lieke Marsman graag zou willen geloven, die andere planeet, waar ze haar kunnen redden. Het is een fascinerend boek omdat haar gedachten herkenbaar van hot naar haar schieten, van de Griekse oudheid tot aan het hutje op de Veluwe, net als haar gevoel. Het verhaal van Ifigeneia in Aulis vertelt ze en tegelijkertijd weet ik dat daar een hiaat zit. Ik heb nooit het geduld gehad om die verhalen te lezen. Het zou een prachtige inspiratiebron kunnen zijn. Misschien toch eens proberen en dan wellicht beginnen met een boek van Imme Drost en haar klassieke verhalen.

Mijn slaap verschuift trouwens ook. Niet zelden word ik rond drie uur wakker en begin te malen, waarna ik maar een lesje Hongaars doe, er twee uur mee bezig ben en dan weer in slaap val. Vandaar die twee beklijfde dromen.

Het dagje van de zussen was goed geslaagd als ik de fotocompilatie van zuslief bekijk. Met al die mooie beelden ben je er toch steeds een beetje bij. Wel fijn dat ik ze nog even heb kunnen knuffelen.

Lief appte en we tellen de dagen. Ik heb hem beloofd dat ik een boek met Griekse Mythen van Imme Drost mee zal nemen, dan kunnen we elkaar voorlezen op de lange avonden in Nagypeterd. Bij hem is het weggezakt en ik ben er erg benieuwd naar door het boek van Lieke Marsman. Zo prikkelt de een de ander.