Knoop in mijn zakdoek

Ondanks alles toch goed geslapen. ‘s Nachts au-stap-o ja-stap, hink-stap-hink-stap, naar het toilet. In de ochtend een grondige inspectie van de enkel die me prachtig blauw tegemoet schittert. Dat zat er wel in. De remedie blijkt vooral been hoog, ijzen en in beweging blijven. Met dit tempo is het niet te doen om achter de zussen aan te hobbelen. Ik appte ze dat ik thuis zou blijven. Het zou voelen als een blok aan het been. ‘Dan komen we aan het begin van de wandeling bij jou op de koffie met iets lekkers.’ Toch even samen.

Zo geschiedde, want als Mohammed niet naar de berg komt, dan komt de berg naar Mohammed, luidt een heel oud spreekwoord. En ineens zijn er zeeën van tijd. Een hele dag is behoorlijk veel bij deze overvolle agenda. Morgenochtend zit de tuin er ook niet in, maar in de middag wil ik toch proberen tante Pollewop van en naar turnen te brengen. Wel alles met Agaath ondanks dat het op loopafstand is.

Van de fysio van mijn lieve schoondochter kreeg ik draaioefeningen met de enkel mee, om het gewricht vooral niet stijf te laten worden. Hoe vaker draaien hoe soepeler en een brace ter ondersteuning, maar ook weer rustig aan. Verder blijf ik masseren met een emulg-gel om gewrichtspijnen te verzachten.

De deuren van het balkon staan wagenwijd open, de zon schijnt uitbundig. Vol bewondering bestudeer ik de bij die al heel lang in de lucht hangt, dan weer wegvliegt, en terugkomt. Zijn vleugels glinsteren in het zonlicht, zijn lijfje wollig van de stuifmeel, met wassende pootjes laat hij zich wiegen op de luchtstroom. Hij keert steeds terug naar het beginpunt. Prachtig.

In de middag zie ik In Het Uur van de Wolf de hommage aan de Golden Earring in Ahoy. Duizend muzikanten en zangers die de nummers spelen die de band zo beroemd hebben gemaakt. Het heerlijke van Golden Earring is dat iedereen helemaal uit zijn dak kan gaan. Het hoeft niet omfloerst en sereen, maar juist rauw en vol passie. Met onze band zongen we twee nummers. Twilight zone en Radar Love. Altijd een groot succes. Op deze klanken kan je niet stil blijven staan. Een zee van dansende en hossende mensen.

Daarna doe ik een ontdekking. Een geweldige boekenrubriek van de VPRO, die ik niet kende. Het heet ‘In een boek kan het wel’ dat nu gepresenteerd wordt door Karin Amatmoekrim en inderdaad komt de magie van leeservaringen letterlijk tot leven door beeld, geluid en liefde voor de schrijfster. Het is een heerlijk programma en dát is het cadeautje voor vandaag. Na alle pech weer een geluk bij een ongeluk. Zijn afsluiting voor deze aflevering: ‘Het leven staat aan jouw kant.’ Besproken werd het boek: Their eyes were watching God’ uit 1937 door Zora Neale Hurston, dat beschouwd wordt als een classic uit de Harlem-renaissance.

Morgen gaat de laatste was erin. Dan is het tijd voor de koffers en misschien is alles geslonken wat slinken moest. Voorlopig hou ik me koest en lummel wat op de bank of loop een rondje om de zuil in de kamer. Twee boeken naast me en wat filmpjes die de moeite waard zijn, terwijl in het hoofd de lijstjes groeien van niet te vergeten zaken. Vooral de beloofde pindakaas en hagelslag voor vriendlief niet die in Verweggistan woont. Knoop in mijn zakdoek.