Wat een onzalige gebeurtenis

Die woestijnregen had Agaath een gelig/grijs jasje gegeven, hier en daar nog wat meeuwenflatsen, kortom niet gekleed in chique Agaathzwart, zal ik maar zeggen. Al dagen was ik aan het loeren naar de rijen voor de wasstraten, maar die slonken voor geen meter. Dan maar uitstellen, was het idee. Maar maandagochtend vroeg om tien uur dat moest toch kunnen. Niet als de benzinepomp een actie had lopen op extreme wash, iedereen stond in de rij voor zeker een kwartier, dus appte ik dochter eerst half twaalf, of nee, toch maar twaalf uur. ‘Beter’ appte ze terug. Ineens bedacht ik dat ik de vuilniszakken was vergeten, dus snel naar de super om dat aan te schaffen en voort, naar de tuin waar dochter al stond te wachten met haar middelste zoon.

Aan de wandel naar achteren en daar meteen begonnen met het maken van de staken. Met drieën beter te doen, dat was zeker waar. Op het laatst, vlak voor we moesten opbreken, vlochten we nog een hekje en in deze actie presteerde ik het om te struikelen over een staak.Dat wil zeggen mijn hak van mijn kloffie bleef haken achter een van die staken. Het rijmt wel maar qua gevoel niet. Aiii. Dochterlief kwam aangesneld op de roep van haar zoon. Stijf van de schrik. Uiteraard, daar lag ik. De beer geveld, of zoiets. Op het hoofd, knie, pols en enkel, en vooral die laatste presteerde het om uit te groeien tot een pijnlijke, stijf wordende, aangelegenheid. Alle alarmbellen gingen af. Autorijden, tochtje naar Verweggistan, uitje met de zussen, alle afspraken voor de rest van de week tot zaterdag. Maar de eerste was natuurlijk het meest heftig.

We hadden met zoonlief en schone dochter afgesproken op locatie om de verjaardag van kleine Njong in te luiden. Hij werd twee vandaag. Dat werd op de tanden bijten. Van huis uit heb ik het idee, dat je door de pijn heen moet. Zoiets als zachtende heelmeesters maken stinkende wonden. Of dat waar is waag ik te betwijfelen, maar ik wil het zo graag. Anders ben ik zaterdag misschien wel niet in staat om naar mijn Lief af te reizen.

Rare gewaarwording om met je zelf en met de kleinzoon bezig te zijn. Zo graag op mijn eigen bankje, maar toch, dit is even belangrijk. Volhouden en dan inzakken.

Hoe pijn beïnvloedt. Om over te peinzen. Na het taart-ritueel ga ik naar huis, zoonlief belt broer dat hij me op moet vangen. Iets wat ik bezwaarlijk vind, maar hij is er als ik aankom en sjouw mijn tuinplunje mee naar boven. Als ik afwikkel blijkt het minder pijn te doen. Meer bewegen?

In mijn vertrouwde omgeving op de bank was het niet beter, wat betekent dat voor het pootje. Zuslief zegt, dat als het niet gaat, ik niet mee moet gaan, morgen. Maar het was het laatste uitje met elkaar voor ik naar Verweggistan zou gaan. Als het niet zou gaan schrijnt het, maar moet ik kiezen voor wat het is. Gaat het morgenochtend niet dan voelt het alsof dat dagje door de neus geboord wordt

Wat een onzalige gebeurtenis.