We houden contact

De nacht met het Hongaars, de dromen die er voor zorgden dat ik over tienen wakker werd, het beeldbellen met Lief en de komst van een van de oudleerlingen van onze school Een appje. Hoera haar zus komt ook mee. Die zat bij mij in de groep. Een tweeling dus en zoals altijd onafscheidelijk.

Na de verjaardag van tante Pollewop even bijkomen en alles de revue laten passeren. Een heerlijke verjaardag met wat afbelletjes wegens ziekte, volle agenda en alles verspreid zorgde ervoor dat we met niet meer dan acht mensen om de tafel zaten. De kinderen er huppelend tussendoor.Cadeautjes zijn altijd welkom, maar wat zou ze denken van mijn getufte ‘regenboogje’ van een maand geleden. Ze scheurde zo snel als kon het papier open en bij het zien van het schilderij riep ze verheugd:”Mijn tekening!’ Ze glimlachte van oor tot oor en hield hem tegen haar wangetje. ‘Wat is ie lekker zacht.’ Een groot succes dus. Heel bijzonder dat ze én de tekening had onthouden die ze drie jaar geleden had gemaakt én mijn versie herkende.

We hadden aan die tafel heerlijke gesprekken over wat iedereen zoal bezig hield. Van een van dochters vriendinnen was haar man cameraman en hij zou een maand op pad gaan naar Myanmar voor een serie. Boeiend. Als vrouw ben je dan een soort onbestorven weduwe, maar ze had genoeg hulptroepen in de aanslag. Fijn om te horen.

Er was taart en er waren lekkere hapjes, veel vriendinnen voor tante zelf en genoeg vrienden voor broerlief, die helaas ongelukkig terecht kwam en een flinke bult op zijn achterhoofd opliep. Stoeien met elkaar geeft dit soort ongemakkelijkheden. Het hoort erbij. Mijn moeder zei altijd: ‘Ze worden vanzelf groot.’ Wat we vroeger niet allemaal voor gevaar liepen. Alles lag open en bloot. Sloten, stopcontacten, vuur, eilanden, wegen. Geen zebra’s en overal bouwplaatsen en sloopterreinen. Heerlijk om er te spelen en spannend ook. Met putten en kuilen en heuveltjes en muren waar tegenaan gebutst kon worden of, erger nog, ingevallen.

Om half vijf was voor mij de koek op. Morgen weer een dag. Net op tijd wakker en gepikt en gesteven om per telefoon Lief te ontvangen, die gisteren vriendlief op bezoek had. Ze gingen door de regen maar boodschappen doen in plaats van klussen aan de Datsja. Vriend heeft een auto, dus er is weer behoorlijke voorraad. Het resulteerde wel in een belletje aan mij. Hij vroeg of ik alsjeblieft vijf potten pindakaas en vijf pakken pure hagelslag mee kon nemen. Haha, dat wil ik wel. Er zijn altijd dingen die je mist.

Daarna belde de tweeling aan. Twee mooie meiden van 23 jaar, die beiden de kunstacademie in Rotterdam deden en goed bezig waren met betrekking tot de samenleving. Hoe krijg je een maatschappij zover dat het een soort leefgemeenschap wordt als een goede jenaplanschool, met betrokkenheid van iedereen en grote saamhorigheid. Iedereen heeft kwaliteiten waar een ander van zou kunnen leren. Daarvan gebruik leren maken is prachtig. De rijkdom ligt binnen handbereik. Niets is beter of slechter. Geef mensen de ruimte om hun kennis en kunde te etaleren en maak een verbinding met de natuur, waar we als mens onderdeel van zijn. Eigenlijk net als een soort studentenhuis, fantaseerde ik, of een jenaplanschool inderdaad. Samen sterk staan en vertrouwen houden in elkaar. Ze hadden en paar leuke foto’s van mijn juffenrol en de ervaring dat alles wat we er ingestopt hebben, ook daadwerkelijk er toe heeft gedaan in hun leven, is voor mij van onschatbare waarde, want het geeft mede zin aan mijn bestaan. Wat fijn dat ik dat op deze manier mag aanschouwen. Dank lieverds, we houden contact.