De eenvoud van het leven

‘Een mens die zich bekeken weet, raakt gevangen door de blik van een ander en reageert daarop.’

‘Een land van verschuivende grenzen.’

‘Iedereen houdt de grenzen van zijn eigen gezichtsveld voor de grenzen van de wereld (ws Schopenhauer).’

Drie citaten uit het boek ‘Nomade’ van Anya Niewierra, een boek dat een logisch vervolg lijkt om te lezen na haar prachtige eerste spannende verhaal. Ook nu weer over een onderwerp waar je niet zo gauw aan zou denken. Belarus, in dat deel van de wereld waar de grenzen inderdaad nog al eens verschoven zijn. Lezen zonder drijfveer voelt bijna als luxe. Werelden betreden die komen binnenvallen op elk willekeurig deel van de dag, omdat er tijd is en omdat het kan. In het eerste hoofdstuk zit je al tot over je oren in het verhaal. De rest wordt dan een cadeau, dat je zo snel mogelijk uit wilt pakken.

Vanmorgen had ik nog de opvatting om naar de tuin te gaan, maar toen ik vanmorgen de ogen open deed, zag ik vooral veel grijs. De wereld was in een dikke laag mist gehuld. Dit was voldoende om mijn ideeën radicaal om te zetten. Een lummeldag tot het tijd was om naar de verjaardag van onze eerste zestienjarige kleinzoon te gaan. Geen kinderverjaardag meer voor een hele dag, maar een feest op een volwassen tijdstip vanaf vijf uur. Soep en broodjes ingecalculeerd.

Het bovenste citaat kwam van de vader van de hoofdpersoon uit het boek, die een hele goeie amateurfotograaf was, maar toch niet wilde exposeren. Op de vraag van zijn dochter waarom niet, gaf hij dat als antwoord. Als mensen gaan oordelen over je werk dan gaat al het spontane eraf, bedoelde hij te zeggen. Met schrijven vind ik het fijn als mensen laten weten dat ze er iets aan gehad hebben, een woord, een zin, een passage, een voorbeeld, noem het maar, toch is schrijven voor mij iets wat onbevangen plaats vindt en wel in eigen tijd en eigen uur. Doorgaans in de vroege ochtend, maar soms ook midden op de dag of in de avond. Met schilderen heb ik veel meer last van het oordeel van anderen. Vooral in het begin had ik de neiging om aanpassingen te doen omdat men iets niet mooi vond. Van lieverlee heb ik me aangeleerd om te denken ‘Het doet mij wat, als ik het zo op het doek zet. Het voelt goed zoals het is.’ Maar mijn twijfel heeft heel lang geduurd.

Dat laatste citaat van Schopenhauer is er eentje om langer over na te mijmeren. Natuurlijk denk en handel je vanuit je eigen zijn, je eigen waarden en normen en gelukkig maar, want anders zouden er nog veel meer van die autocraten rondlopen. Er zijn er mijns inziens al genoeg. Er ging een filmpje rond van Tom Waes die in Nederland bij een bejaard echtpaar aanbelde en die aan de man vroeg wat van waarde was in het leven. ‘Tevredenheid,’ antwoordde de man. En samen met zijn vrouw waarmee hij 62 jaar getrouwd was, kwam op de vraag wat het geheim achter dit harmonieuze samenzijn schuilde, het antwoord van zijn vrouw: ‘Liefde’.

Die twee antwoorden ontlokten mij nog een derde begrip. ‘Eenvoud’, want dat straalden beiden uit.

Een zo’n klein moment en we kunnen er weer even tegen. Het laat de mooie kanten van het leven zien. Liefde, een koolmees in een boom, een bloeiende perelaar, twaalf dikke dollie’s (duif) in de boom voor het huis(gisteren), de bloeiende scillae in de Hof, een vlucht aalscholvers in formatie, een scherfje uit het verleden. De kleine dingen, de eenvoud van het leven.