Loon naar werken

Het deed me erg veel deugd dat er zoveel mensen vreedzaam hun protesten lieten zien en horen en op hun manier een duidelijke stem niet onder stoelen of banken schoven maar er flink gewag van gaven richting kabinet en de rest van de wereld. Toch iets om behoorlijk trots op te zijn. We zijn niet wat het kabinet uitdraagt. Dat moge duidelijk zijn.

Met mijn hoofd bij hen en ondertussen in die bewuste winkel de rieten rolgordijnen opduikelen. Zoals altijd op de bonnefooi, want waar was nou dat vermaledijde meetlint als je het nodig had. Ze waren er in zwart, in naturel en in wit. Normaal neem ik de naturellen, maar het was tijd voor wit, vond ik. Drie kleine, een iets grotere en de grootste voor het grote raam.

Daarna waren er wat slapstickachtige momenten toen ik alles naar de auto en van de auto weer alle trappen op moest krijgen. Die Vier kleinere pasten wel in de grote shopper, maar staken uit en dat gedeelte was topzwaar. Twee aan iedere kant van de hengsels lukte niet, dan alles aan een kant en als een tuutje dragen. De grote kon ik vasthouden in de andere hand. Al worstelend naar boven om daar te ontdekken dat mijn autosleutel de kuierlatten had genomen. In vliegende vaart naar beneden en ja hoor, op de grond een metertje vanaf de auto. Lentetenue zonder zakken is geen aanrader. Weer alle trappen op.

Eerst het balkon aanpakken en daarna de boodschappen, werd het devies. Planten van de zijkanten af. Oude rolgordijnen tussen de spijlen uit peuteren, doormidden knippen in een zak doen, balkon vegen, stoel erbij pakken en het nieuwe hagelwitte gordijntje erdoor vlechten. Vastzetten met de witte vuilniszakbinders, handig hoor. Planten terug en door naar de andere kant. Ook daar precies hetzelfde. Daarbij ontdekte ik ook het huis van die arme opgegeten muis. Ze had een bloempot gekraakt en er een holletje in geknaagd. Balkon vegen en daar het gordijn erdoor vlechten. Alles weer op z’n plek en in een andere vuilniszak opgeveegde zaadresten en oude aarde. Ziezo, dat was een. Nu de tweede klus, die was wat tijdrovender.

Het was spitsroeden lopen op mijn tenen, dus ik moest er een bankje bijhalen, maar kon net niet genoeg kracht zetten om de oude exemplaren er af te halen en voor de nieuwe de haken op de goede plek er in te draaien. Stoel van binnen erbij. Alles steeds met een ruime marge aan uithijgen. Het op de stoel klimmen was op zichzelf al een dingetje. Maar met moed, beleid en trouw en een hoop ‘God-zal-me-een-schaap-geven-‘s’, het bekende prutteltje van mijn vader bij tegenspoed, lukte het me uiteindelijk wonderwel. Het had zegge en schrijve drie uur gekost, maar dan heb je ook wat.

Dochterlief en schone zoon stuurden foto’s door van hun werk in onze tuinen. Ze hadden de drie wilgen gesnoeid. Super. Wat was ik daar blij mee. Nu kunnen we volgende week aan de tuin zelf beginnen en die klaar maken voor de bloei. Zin in, net als nu het balkon, dat opgeruimd en fris oogt. En ik fluister mijn vermoeide spieren als opkikkertje toe: Loon naar werken.