Tot die tijd gaan we los

Zeven uur daadwerkelijk opstaan, douchen en al die andere ochtendrituelen uitvoeren voelt inderdaad veel vroeger dan om vijf uur in alle rust kantoor houden op bed. Tjonge, jonge. Net weer thuis van een enerverend maar hééél gezellig ochtendje.

Scherp op de klok bij zoonlief voorgereden. Hij moest het ingewikkelde autostoeltje erin zetten, want daar zijn tegenwoordig veel toeters en bellen voor nodig. De kleine Njong

Hij had er zin in, maar ik vermoed vooral in het ritje met oma’s nieuwe auto. Onderweg ontpopte hij zich als een ware observant. Niets ontsnapte aan zijn aandacht, auto, bal(bij de lege voetbalvelden), schip(in het kanaal)hijskraan. Bij het afslaan knikte hij steeds, en zei telkens: ‘hier, niet daar’ en wees dan naar de eventuele tegenovergestelde afslag.

Dankzij de werkzaamheden in het centrum werden we om de stad heen geleid. Eigenlijk veel beter en sneller. Rondweg op en huppetee, bijna vlak voor de deur. Ik hoefde geen parkeergeld te betalen en was hogelijk verbaasd. Utrecht is een parkeergeldvreter. Later bedacht ik me dat de straat misschien alleen voor vergunninghouders was. Dan maar hopen op een gelukkig gesternte.

Het gebouw stond aan de voorkant in de steigers, maar het is een heerlijke plek, theater Zimihc in Zuilen. Pal op de zon, mooi terras, Binnen een fijn theater, moderne opzet, en ruime speelgelegenheid voor de kinderen. Op elke tafel kleurplaten en de doorgaans bijbehorende potloden zonder punt of de te harde vetkrijtjes voor 2+. De ouders waren vooral druk aan het kleuren en de kinderen huppelden vrolijk rond. Dat kan in zo’n gemoedelijke tent. De man achter het buffet, lang en breed gepensioneerd, deed onverstoorbaar waar hij voor aangenomen was en bemoeide zich absoluut niet met het grut. Wel stonden er uitnodigend kleine Utrechtse spritsen op de tafeltjes.

Verbazingwekkend. Ik heb een kleinkind dat op zijn stoel blijft zitten en braaf mee kleurt. Geweldig. Toen het tijd werd om naar binnen te gaan wandelden we in de bonte stoet mee en vonden nog net een plekje aan de zijkant. Op een poefje voor me wilde hij niet zitten, maar wel op schoot. Het was dan ook al tamelijk donker in de zaal met het verlichte podium ervoor. Altijd even wennen voor de kleintjes. Veel toneelgroepen beginnen met groot licht tegenwoordig, dan is het minder eng.

35 minuten lang zat de kleine pork met open mond en geboeid te kijken, af en toe moest hij zich vergewissen of de schoot nog daadwerkelijk die van oma was en dan volgde hij opnieuw geboeid de man op het podium. Veel licht en geluidseffecten, of door de helper zelf gemaakt of door de techniek en er piepte, flikkerde en draaide veel.

Toen het afgelopen was en het (jammer, jammer) vooral niet de bedoeling was dat de kinderen in het decor zouden lopen, kregen ze nog een plaat vaneen raketje van de acteur en begon hij aan de grote klim over de moderne trap. De verrassing was groot, want boven aan de trap stond zijn Mama Anni, wat het Molukse woord is voor peettante, mijn tweede dochter, die in de buurt woont en een bakkie kwam doen. Gezellig.

Na een half uurtje moesten we op huis aan, want Omi, zijn andere oma, zou thuis op ons wachten om zijn zus op te halen en stiekem had ik al bedacht dat het handig was hen dan te rijden, omdat Njong ongetwijfeld in slaap zou vallen. Met dikke zoenen en helphanden voor het stoeltje en om te hijsen namen we afscheid van elkaar. Dag lieverd tot spoedig.

Inderdaad, onderweg met het soezen van Agaath viel hij bijna in slaap, maar gelukkig nog net niet. Zuslief ophalen met Omi en een en al vreugde om elkaar weer te zien na een hele ochtend. En thuis direct een appje van andere zoonlief. Morgen met de drie naar de dierentuin en Njong en zijn vader gaan ook mee. Druk, druk, druk maar zo heerlijk. Over drie weken gaat de retraite in om bij te tanken en tot die tijd gaan we los.