Ik hou er van

Met drie jaar algebra en meetkunde zijn een aantal uitvindingen van Huygens nauwelijks te begrijpen. Ik zou willen dat er een knopje achter mijn oren zat waardoor er licht geschenen wordt op allerlei wiskundige en fysische vraagstukken, zodat het inhoudelijk inzichtelijk zou zijn. Helaas begreep ik de eerste syllabe al niet van mijnheer Link, mijn algebradocent en mijnheer Zeilstra, mijn meetkunde docent, toen ze de eerste keer hun mond open deden in klas 1B van de MULO in 1963. Daarna deed voornamelijk het dedain en het sarcasme van mijnheer Link de rest. Met ezelsoren tot in de wolken werd ik iedere keer voor het bord geroepen en bracht er nooit wat van terecht, wat me honend werd ingewreven door de beste man. Er ontwikkelde zich als vanzelf een hartgrondige afkeer en dat was een studie waard op zich, maar dan meer van psychologische aard.

Het worstelende derde jaar was goed voor eenaantal zware onvoldoendes en ik werd als vanzelf een alpha in plaats van een Beta. Nu ik de principes bestudeer die Huygens hanteerde in zijn tijd, had ik het nog beter willen kunnen begrijpen al lukt het wel, door er praktische beelden bij te bedenken en zijn er tekeningen na te pluizen om er een voorstelling van te maken. Gisteren liep ik dertig bladzijden achter. Nu zijn die ingehaald en kan ik voort. Wie weet wat het oplevert. In ieder geval ben ik een beetje wijzer geworden wat betreft isochronie, uurwerkmechanieken in het algemeen, centrifugale kracht, berekeningen van het toeval in wiskundige berekeningen en de Laterna magica. Tegelijk zou ik het nog beter willen doorgronden. Er zit niets anders op om naar het Huygens-museum te gaan in Voorburg, waar Huygens zijn eerste bevindingen deed op zolder en die bewaard zijn gebleven. In ieder geval is de verwondering over deze zaken gewekt.

Een appje van zoonlief die met de kleine Njong langs wilde komen. Altijd gezellig. Wel mijn leeswerk naar een later tijdstip verkassen. Geen enkel probleem. Verder ligt de dag nog maagdelijk voor me. Knuffels voor beiden, warme knuffies terug. De mand met autootjes in de aanslag, spelletje kleur sorteren met de vele kleurtjes auto in de mand, maar snelheid wint het. Welke kunnen rijden en welke niet. Foto’s kijken op oma’s fotogalerij is ook leuk en filmpjes zijn ronduit spannend. De boekjes waren goed voor even aandacht vast houden. Erich Carle hield minder lang de aandacht dan Dikkie Dik. Met boven een kusje geven aan oom, een praatje met de menspop Greetje en een rondje rond de zuil na het doosje rozijnen, werd het tijd voor de kleine man om te gaan slapen in zijn eigen bedje. Jas aan, muts op en de winterkou in, ‘Dag oma, daaaaag.’ met knuffeltjes, zwaaien en voetstappen op de galerij.

Extra stil is het huis als alle geluid ineens wegvalt. Tijd voor het wetenschappelijk gezelschap en iets later voor de boodschappen.

Ineens is er een lumineus idee. Het Huygensmuseum is hier zegge en schrijve 39 minuten vandaan. Het is zondag, niet al te druk op de weg en de zon schijnt uitbundig. Een uitgelezen moment eigenlijk en voor ik het weet is de beslissing genomen. Op naar de zolder van Christiaan Huygens. Heerlijk, die spontane oprispingen. Ik hou er van.