In de vergetelheid

Omdat ik officieel altijd de verjaardagen van twee van de drie rakkertjes van zoonlief en schone dochter mis, was er gisteren een voorbank van tante Agaath volgeladen met presentjes. Een kleine mini-gorgel, Hobba, aan een sleutelhanger, het laatste deel van de Gorgels, namelijk ‘De Gorgels en de Laatste Kans’, dat zich afspeelt in het Hoge Noorden. Er zat ook een kleurboek bij. Dat was allemaal voor de lieve Krummel, de oudste van het stel. Voor zijn middelste broertje een zwart stokpaard met mooie blauwe ogen, dat kon hinniken en voor de benjamin, tante Betje, die ik zo noem omdat ze zo ondernemend is en de kaas niet van haar brood laat eten, een lieve kangeroe-knuffel met baby in de buidel. Krummel vond in eerste instantie het zachte stokpaard veel interessanter, maar toen ik hem een stukje voorlas over de zeearend, de Brutelaars en de dappere Bobba en Melle ging de betovering in werking en wilde hij later nog meer horen.

Toen ik aankwam stonden zoonlief en de jongste twee net op het punt om Krummel van school te halen met het idee om nog even op het schoolplein te spelen met zijn vrienden. Het was koud maar omdat de zon volop scheen en al veel warmte gaf, was het er heerlijk. De BSO bleef eveneens, dus konden ze alledrie hun energie kwijt met stoeien en zandbakduiken, rennen en balanceren. Tante Betje had de glijbaan in het vizier. Er waren bankjes voor oma’s die moesten uithijgen. Zoonlief hield alles in de gaten.

Het werd een heerlijk middagje met al dat dartelende grut om me heen. Zoonlief haalde herinneringen op aan de vele knuffels die hij tot laat, als grote man nog, bij mij haalde. Dat was waar. Ooit was ik op mijn hoede, toen men heel strikt de regel op school wilde invoeren dat op schoot zitten niet meer mocht, maar als ik op die manier een kind geen warmte en liefde meer kon geven, zou een groep leiden ondoenlijk zijn, was mijn opinie. Een kind troosten in vertrouwen is het hoogste goed en ik was plaatsvervangend kwaad op al diegenen die dat idee bezoedeld hadden, zodat het ons schier onmogelijk werd gemaakt. Ik ben altijd blijven troosten. De baken op de weg naar volwassenheid.

Schone dochter kwam thuis van haar werk en smeerde als een wervelwind haar liefde over de drie rakkertjes uit, kletste in rap tempo bij en ging zich toen omkleden om met vriendin naar een hip eettentje te gaan. Na het eten, dat er in ging als koek, liet ik de boel de boel, beloofde een snelle terugkeer en reed langzaam het keukenraam voorbij waar drie kleine kopjes en zoonlief stonden te zwaaien. Dag lieve schatten, het was hartverwarmend.

Vanmorgen in de biografie van Christiaan Huygens, heel boeiend vind ik persoonlijk, was er een opmerkelijke passage van een vriendin van de oude Constantijn Huygens, Margareth Cavendish, hertogin van New-Castle, die een opmerkelijk science fiction-achtig boek schreef in 1666: The Blazing World. Daarbij wordt de hoofdpersoon getransporteerd naar een nieuwe wereld met sprekende dieren, waar zij keizerin van wordt. Met haar kennis van zaken als dichter, schrijver en natuurfilosofe en het feit dat ze zich op een uitzonderlijke manier kleedt en lak lijkt te hebben aan de bestaande orde, zet ze een krachtig statement neer. Er is veel over terug te vinden op internet. Boeiende materie in deze Eeuw van Licht.

Schone dochter heeft het eerder gegeven prentenboek van de Gorgels weer gevonden en voorgelezen en nu is hij in de ban. Zo gaat dat met goeie jeugdboeken. Ik kijk er nu al naar uit om straks ‘Krekel’ van Annet Schaap te lezen, maar ik bewaar het voor Verweggistan, net als nog een stapel van vijf andere boeken. Mijn laatste aanwinst is het boek van Dieuwertje Blok. Ik kon het niet laten. ‘Dragelijke Lichtheid’, iets waarvan ze zelf doordrongen was als je haar sprankelende persoonlijkheid in acht neemt. Het zijn de tienerdagboeken van haar moeder, die ze heeft gebundeld. Het is misschien wel een antwoord op de vraag van de dochters en mij wat je met tienerdagboeken en hun kalverliefdes op iedere bladzijde moet doen en of het nog iets toevoegt of beter maar verdwijnen kan in de vergetelheid.