Waar een beetje zonlicht al niet toe kan leiden

Na uitgebreid wikken en wegen kon de knoop worden doorgehakt. Geen tuin vandaag, gezien het wat wisselende weerbeeld, maar eindelijk de film over het leven van Bob Dylan, ‘A Complete Unknown’ gaan zien. Op het moment dat de beslissing was gevallen begon de zon uitbundig te schijnen. Niets veranderlijker dan het weer.

Alles was goed uitgeplozen en het besluit om naar Pathe, Leidsche Rijn te gaan, leek logischer dan een van de oude filmhuizen in de stad op te zoeken. Op de website stond dat hij om kwart over twee zou draaien. Check check en dubbelcheck.

Het Berlijnplein ontlokte een glimlach. Ach ja die heerlijke dagen in Berlijn met lief aan mijn zij. Het leek alweer zo ver weg. Deze omgeving leek in niets op de prachtige naamgenoot. Als paddestoelen uit de grond waren er torenhoge gebouwen rondom verrezen en daardoor oogde het niet meer zo majestueus als in het prille begin, toen nog temidden van de lege vlakten met alleen het enorme bioscoopgebouw. Er waaide een schrale wind.

Bij de ene kassa die open was, was er ontkenning. Sorry, de film draaide niet. ‘Wel dan staat het verkeerd op de website’. ‘Heeft U misschien bij Pathe Rembrandt gekeken.’ ‘Nee, wis en drie niet.’ Nou dan kon ik daar nog naar toe, want die zou later draaien. Ik bedankte voor die mogelijkheid en ging spoorslags op weg naar huis. Wat jammer. Inmiddels zo op verheugd. Achteraf toch maar goed, want ik was vergeten mijn parkeer-app aan te zetten. Een geluk bij een ongeluk.

Dan maar verder lezen in het boek van Tamsin Calidas: ‘Ik ben een Eiland’, dat zich ook heel filmisch aan mijn oog voltrok. Halverwege vorige week werd een en ander te somber en verdween het boek naar de tweede plaats. Bovendien werd het de hoogste tijd om aan de biografie van Christiaan Huygens te beginnen. Het boek las opnieuw vlot weg, al was het nog steeds even zwaar en er sijpelde in mijn achterhoofd de vraag binnen, waarom iemand een dergelijk zwaar leven verkiest, want dat is het. Stroperige omstandigheden, onvriendelijke of soms ronduit venijnige eilandbewoners, grove omgangsvormen. Het zet aan het denken. Hoe komen we erbij om keuzes te maken die niet de meest rooskleurige in het leven zijn. Wat is de meerwaarde ervan. Haal je er verrijking uit, buiten de verdieping in de natuur of ben je alleen maar aan het bewijzen. Vraagtekens cirkelen boven het boek en ik zoek tussen de zinnen door naar de antwoorden.

Zoonlief appt om een afspraak te maken voor vandaag. Graag. Ik heb de kinderen door alle virussen al te lang niet gezien. Zo meteen is oma uit beeld. We gaan de oudste ophalen van school. Fijn omdat het zijn nieuwe school is, waar hij gewaardeerd wordt en lief gevonden. De broodnodige erkenning dus, waar het bij de andere school aan ontbrak. Zo belangrijk in dat jonge leven.

Straks videobelt Lief. Hij heeft er twee dagen ‘pas op de plaats’ opzitten vanwege de aanhoudende regen, maar nu schijnt de zon en is het aangenaam zacht, rond de 18 graden.

Ik ontdekte gisteren dat een van de buitenplaatsen van Vader Constantijn Huygens, dat Hofwijck heet en dat in 1642 gebouwd werd, nu een Huygens Museum is. Het is dus nog steeds in tact. Het ligt in Voorburg en ziet er nog precies zo uit. Een vaste collectie is ‘De Eeuw van Constantijn’, maar mijn grootste belangstelling gaat uit naar eveneens een vaste collectie op zolder en die heet:’Christiaan onder de sterren’. Het lijkt me een verrijking om al die voorwerpen waarmee Christiaan heeft gestoeid, nu in het echt te mogen aanschouwen. Er hoort ook nog een Notarishuis bij op een lokatie in de stad. Eens kijken of er voor de bijeenkomst een bezoek te plannen valt. Dat zou toch mooi aansluiten.

Gisteren bij mijn tocht ontdekte ik dat de boom naast de flat ineens helemaal in bloei stond. Dat blijven toch wonderen der natuur. Waar een beetje zonlicht al niet toe kan leiden.