Een pas op de plaats

Vooraan bij het tuinencomplex waren enkele mensen hard aan het werk. Als je ziet wat voor werk erbij komt kijken om een goed resultaat te boeken, dan waardeer je het product. Bloed, zweet en tranen, zou je kunnen zeggen. In de winter wordt er aangeaard, eventuele kwetsbare gewassen afgedekt en als de oogst binnen is gehaald blijven de tuinen in de winter kaal om in de vroege lente weer omgeschoffeld te worden. Zwaar handwerk in onze zompige grond. Een aantal tuinen waar ik langsloop zijn weer bedekt met verse lagen grond en rijtjes frisse groene planten. Al dan niet tegen haas beschermd door gaas.

Sommige liggen nog afgedekt en wachten op wat komen gaat. Het grootste obstakel voor de tuinen achteraan is het vervoeren van de benodigdheden. Een zak aarde is al een heel gewicht. Takken of onkruid afvoeren is mijl op zeven en daarom proberen we naar manieren te zoeken om alles wat van de wilgen afkomt naar behoren in te zetten in een nieuw proces. Gevlochten hekwerk bijvoorbeeld. Maar de lange staken van tweejarig hout wat nu van de vier wilgen is afgekomen is voor mooi bijna onhandelbaar met haar dikke stammetjes aan het uiteinde. Toch ploeter ik met de eerste staketsels naar de achterkant van de tuin om daar langs staken en stammen de eerste aanleg te vlechten. Het knippen tot staken is een rustgevend en mediterend werk, vooral als het begeleid wordt door vogelgezang. Gestaag verwerk ik de dunne twijgen tot een stapeltje te behappen exemplaren die straks tot schoven samengebonden worden.

Om een nieuw hekwerk te vlechten moet het oude vermolmde geval verwijderd worden. Die kunnen straks naar de compostbak op de stort. Ik ploeter voort. Staken twee aan twee naar achter sjouwen, verwerken en opnieuw. Stoelen om uit te rusten op de gehele route. Steeds even zitten en daarna door. In mijn hoofd het lied ’It’s just a perfect day’ van Lou Reed. Dat maakt het moment als vanzelf goed. Buizerd cirkelend in de lucht. ‘Ha lieverd ben je er ook’ dicht ik de vader van de kinderen toe, die voor mij altijd is verzinnebeeld in de aanwezige roofvogels, de haviken, valken en buizerds op de tuin.

Het achterste stuk wil niet goed vallen bij het vlechten. Het komt omdat een onuitgenodigde vlier zichzelf op een plaats heeft gewurmd tegen de kers aan, star en onbuigzaam. Improvisatie en niet helemaal tevreden met het resultaat, maar later weer te verhelpen.

Ik mis Lief en onze samenwerking daarin, hij het hele zware werk en ik dat wat behapbaar is. Ik pep me op met de gedachte aan de vrouw op de derde tuin van onze rij die met haar volwassen zoon met zijn beperkingen alleen haar hele grond omspit en moestuinklaar maakt, in haar eentje, terwijl de jongen aan een tafel zit. Ze is altijd vriendelijk, lachend en groetend, altijd voorovergebogen naar de te bewerken grond. Toewijding en volharding zijn de juiste woorden.

Tegen de tijd dat het kouder wordt en de oude vermolmde delen in de kruiwagen zijn opgehoopt, kan je aan de stapel nog niet bewerkte wilgentakken niet zien dat ik er al zoveel geslecht heb. Het hek oogt dankbaarder tegenover die zware klus. Zo goed en zo kwaad buigt ze zich wat golvend om de staken heen, hier en daar gesteund door de wilgen zelf. Merel komt opvrolijken in de late middagzon en geeft een recital ten beste. Het Japanse zwaard gaat in het atelier, de mand met tenen ook, deur op slot met de sluitbalk en het hangslot en in rustige kalme tred naar Tante Agaath, die bijna moederziel alleen op me wacht. Vandaag is er een pas op de plaats.