In de spoedmodus

Had mijn bescheiden schrijfsel al klaar, druk op een knopje en weg is het. Verdwenen in de onderaardse krochten van WordPress. Alles geprobeerd, maar het komt niet meer terug. Welke onderwerpen kwamen allemaal naar boven nu de schriftelijke ondersteuning vooralsnog, ik vrees ook voorgoed, ontbreekt.

Don Bosco was er een van, de talisman van mijn vader op zijn lange reizen, die nu nog altijd met mij meereist op elke autotocht. Het magneetje achter de beeltenis ontbreekt, maar hij waakt trouw over ons door in de buurt van de chauffeur te zijn. Piep werd natuurlijk ook genoemd. Muis Piep, wit en wollig gebreid, lacht me op de solitaire reizen bemoedigend toe, ze verblijdt, omdat ze me sterk doet denken aan de dag dat ik haar aanschafte op Texel met vriendinlief en Lief. Zo is die heerlijke tijd in het geheugen gegrift.

Ik had het over poetsen en schoon en fris opleveren omdat morgen de dag is dat Truus gaat en tante Agaath haar plaats inneemt. Een robuuste tante is dat, met een betere instap en stoelen waarin we niet hoeven weg te zinken.

Straks mag Truus door de wasstraat en poetst zoonlief het Hongaarse zand uit alle kieren en reten. Rond de benzinedop zit nog altijd de woeste rit, toen de weg ineens verdwenen bleek te zijn. Wat dat betreft zijn er wel meer dingen verdwenen dan die ene pagina die nu foetsie is.

Ik schreef over de mars van zaterdag, die geen vrouwenmars heet, omdat dat de Geuzennaam is voor de mars van 11, 12, 13 april, waarbij de politieke gevangen vrouwen uit Westerbork, alle verzetsvrouwen, uit het kamp werden geevacueerd om in Groningen tussen Grijpskerk en Visvliet weer bevrijd te worden in 1945. Nog altijd vinden er vrouwenmarsen van 25 km plaats in de voetsporen van deze dappere vrouwen. De mars van zaterdag is een feministen-mars: Dit is de inleiding en het doel er van.
Feminisme staat onder druk. Wereldwijd zien we een groeiende tegenreactie op gendergelijkheid, mensenrechten en sociale rechtvaardigheid. Zien we oorlog en onderdrukking, in plaats van vrede en vrijheid. Juist nu moeten we de straat op, schouder aan schouder, om te laten zien dat de toekomst feministisch is en dat die toekomst vandaag begint.

Lief video-belde net. Altijd fijn om dat vertrouwde gezicht en zijn stem weer te zien en te horen. Kilometers overbruggen gaat stukken makkelijker dan vroeger. In die zin hebben de ontwikkelingen veel goeds gebracht. Het wel en wee op de Hof nodigt uit tot veel werk op het achterland. Hij is daar ellenlange wortels aan het weghalen. Met de hand is dat een pittig karwei, maar hij wil graag zien hoe de structuren lopen en met elkaar verweven zijn. Bovendien schrikt het de eventuele belagers, die azen op het onbebouwde stuk grond, af. Het is goed dat hij er in deze periode is en dat ze hem regelmatig zien. Het kleine winkeltje is weer open en heeft een aantal basisdingen. Dat is plezierig, want dan hoeft hij alleen voor de grote boodschappen met de bus naar Szigetvar.

Wat er verder in de verdwenen blog stond weet ik niet meer. Zo is het goed. De volzinnen komen later weer, als de drukte en de onrust achter de rug is. Lief noemde het de week van het afscheid en dat brengt meer te weeg dan je denken zou. Vooralsnog ga ik nu in de spoedmodus.