Verhelderende materie

‘O nee, dat is fout. Wat kan mijn kleine broer toch goed krassen. Dat kan ik helemaal niet.’ Mijn lieve kleindochter slaat fluks de bladzijde van het schetsboek om. ‘Laat eens zien’, probeer ik en ze toont de kras tekening. Ze wilde proberen om hetzelfde te doen als ik bij de krastekening van broerlief deed, nl de vakjes inkleuren om zo een mozaïek te maken. Ik prees haar gekras de hemel in en wees haar wat vakjes aan die in te kleuren vielen. Ze ging aan de slag en kwam zelf op het idee om kleurschakeringen te gebruiken in haar kunstwerk. Zo maakte ze er twee achter elkaar. Helemaal gelukkig.

Schone dochter had me uitgenodigd voor een kopje koffie bij een heel leuk koffietentje aan de kanaalweg. Beetje studentikoos, veel natureltinten, twee loungehoeken, grote planten, blank houten meubels. Inmiddels had de uitspanning een parkeerplaatsje aan de zijkant gekregen en dat was een opluchting want in de oude versie moest er twee straten verderop geparkeerd worden. Ze kwam eerst met kleindochter aan en zoonlief bracht even later de kleine Njong. Hij ging door naar een etentje met zijn werk.

Er was koffie voor haar en thee voor mij, koekjes, die de kinderen niet lekker vonden en bij mijn tweede kop thee nam ik een dikke plak Perzische liefdestaart. Haha, dat was waarschijnlijk om me er aan te herinneren waarom ik dergelijke dingen niet meer at. Ik proefde alleen de bonk zoetigheid en niet de kardamom waarop ik zo gehoopt had. Niet omdat het er niet in zat, maar omdat die papillen nu eenmaal aan slijtageslag onderhevig zijn. Tussendoor aandacht verdelen onder de kleine Njong en zijn verheugde uitroepen, ieder keer als hij naar me keek:’Oma!’ En ons meisje die opgekruld in haar stoel haar mozaïeken afmaakte. Schone dochter probeerde nog wat te werken, maar het boeffie zorgde voor de afleiding. Het was een gezellig uurtje. Om vijf uur ging de tent dicht en reden we weer op huis aan na lieve knuffels en kusjes. Dag, dag…

In het Filosofiemagazine staat een artikel met Ariane van Heijningen, een socratisch coach, over haar boek en de socratische benadering van de filosofie. Dankzij het feit dat de socratische practicus Harm van de Gaag op haar pad kwam, is ze zich gaan verdiepen in het Socratisch gesprekken voeren. Ze noemt ze ‘helderdenkengesprekken’: ‘Een gesprek waarin je het een ander bewust en goedbedoeld moeilijk maakt, zodat diegene zijn eigen denken kritisch gaat onderzoeken.’

Vanuit de Socratische grondhouding dat iedereen wijsheid bezit en met bepaalde technieken en goede vragen kan je iemand er toe brengen om het eigen denken aan te scherpen. Bij hoe-vragen wordt doorgaans een aantal stappen overgeslagen, die juist belangrijk zijn voor het proces. Dat en het toepassen op het hier en nu en op een eigen situatie:’Wat betekent dat voor mij’, haalt een verdieping naar boven. Zo komt je tot antwoorden. Niet altijd even leuk om door te moeten, maar wel om tot de essentie te komen.

Het artikel omhelst veel meer, maar dit is voor nu wel even genoeg om op te kauwen. Ik vind het boeiend met name omdat er tegenwoordig soms erg slecht geluisterd wordt. Vanuit een socratische benadering kan verwondering, oordeelloosheid en oprechte nieuwsgierigheid ontstaan’. Iets om na te streven.

Het lijkt me op dit moment van snelle conclusies en ongefundeerde beweringen een uitstekende remedie. Hoeveel stappen zijn er over geslagen en wat zou het betekenen als je daar je energie in zou stoppen. Verhelderende materie