Voort te gaan

Het is vandaag zussendag, de dag dat mijn drie zussen en ik er opuit trekken, soms gepland en soms ons neus achterna. Vandaag is de invulling nog blanco en de bedoeling is dit keer per trein te gaan. Een dag als een onbeschreven blad. Ben reuze benieuwd waar het ons brengt. We vertrekken vanaf het huis van zuslief, die vlak achter het spoor woont. Het enige wat ik hoop voor vandaag is dat de mist optrekt en er een heerlijk zonnetje achter vandaan komt. Om de lente in te zetten, had ik gisteren al wel een paar blauwe druiven en jonge narcissen voor op het balkon gehaald. Dat is in ieder geval al een begin. En zeker, zoals mijn zus direct onder mij aangeeft: Alles leuk met jullie erbij.’ Een vrijbrief voor een fijne dag.

Lief maakt het goed in de Hof. Hij is inmiddels begonnen met het snoeien van de eerste bomen. Op het achterland in het achterste bos had men fikkie gestookt. ‘Laat je maar veel zien,’ was mijn advies. Dat gebeurt sowieso want hij gaat om de dag per bus boodschappen doen in Szigetvar en traint zichzelf met busje heen, busje terug. Iedere ochtend wenst hij me een ‘goede morgen, lieverd’ ‘Jó reggelt, Kedvezem’. Dat klinkt inmiddels heel vertrouwd, maar voor de rest heb ik nog steeds de vertaling nodig ondanks mijn geploeter met de taal en mijn dagelijkse oefeningen.

Gisteren heb ik de grote computer op de werktafel binnenstebuiten gekeerd op zoek naar twee van mijn verhalen, die ik speciaal voor de kleinkinderen had geschreven in coronatijd. Een verhaal ging over de vakantie in Griekenland met de hele familie die derhalve niet door kon gaan en het andere verhaal ging over addertje onder het gras en virusje. Ik heb alleen nog flarden oude video’s waarin ik steeds een hoofdstuk vertelde en die ik dan opstuurde. Idioot eigenlijk dat we elkaar in die tijd nauwelijks zagen. Soms kwamen ze beneden op het gras staan om kushandjes uit te delen of de dochters kwamen op galerijbezoek met het raampje open, ik binnen in de keuken en zij buiten op het terrasstoeltje met een thermoskan koffie of de theepot en kopjes. Ze waren als de dood dat ik wat op zou lopen. Gekke gewaarwording. Opgedrongen eenzaamheid.

Met stijgende verbazing kijk ik naar de ontwikkelingen van de wereld en put zoveel mogelijk moed uit de mooie kleine vormen van hoop om me heen. Waar is het gezond verstand heen in deze schijnwereld met verwrongen ideeën.

De schrijver Philip Huff schrijft in de Groene over zijn hartstoornis en noemt het ‘Mijn stotterende stuitende hart’. Het is bijzonder om te lezen omdat ik het gevoel van binnenuit ken, het aan den lijve heb ondervonden in de week dat ik per dag een aantal keer een aanval van Angina Pectoris had en die wonderlijke pijn op de borst, afgewisseld met het geflutter, je de schijnzekerheid geeft dat je dood gaat met de bijbehorende angsten. De Stent bracht gelukkig net op tijd verlossing. Men vraagt zich bij de schrijver af hoe het is om te leven met een chronische ziekte-een onzeker hart. De onzekerheid en de angst zijn het ergst. Die houden je in hun greep, eenvoudigweg omdat het pad voor je in mist is gehuld. Bij mij was het voorbij nadat de stent geplaatst werd, maar hij moet straks zijn vijfde grote ingreep laten doen. Geen sinecure als je hart in het leven een andere maat slaat en om daar in voort te gaan.