Er de rijkdom aan geven

De pakjesbezorger komt aanlopen over de galerij met twee pakjes in de hand. Een voor mij en een voor zoonlief. Dat is mijn nieuwe broek en ook al was ik helemaal klaar om naar het feest van broerlief te gaan, ga ik hem eerst even passen. Heerlijke zachte stof, een draderig motief en mooi zwartwit. Combineert ook goed met mijn andere kleren. Dan toch deze maar. Een beetje dralen voor de spiegel en hop. Vooruit met de geit.

Broer krijgt een envelop, want aan liflafjes heeft hij genoeg. Zo valt er nog een beetje te kiezen. Op de kleine parkeerplaats voor hun huis staan een aantal containers, omdat er huizen worden gerenoveerd. Truus past nog precies in een plekje achter zo’n gevaarte. De deur zwaait al open en Sjors komt me vol vreugde tegemoet, een heerlijke bol wol met zijn gouden krullen.

De kamer zit vol met de lieve familie, kinderen, de grote kleinkinderen. Bijna alle broers op twee na en wij, de zussen. De jongste zal pas na haar werk aanwippen. De gesprekken vliegen over en weer. Bezigheden, een flard voetbal omdat er oude fotoboeken van de voetbalclub rond gaan, vrijwilligerswerk, kwaaltjes en liefhebberijen en broerlief die tussendoor voor de inwendige mens zorgt, waar dankbaar van gegeten wordt. Een van de broers eet alles, volgens zijn vrouw, hij doet ook aan de lijn, maar dan de andere kant op. Als je een bezig baasje bent moet de motor branden, dus dan kan er heel wat in. Handig, want alles wat er over is verdwijnt als sneeuw voor de zon. Voordeel is natuurlijk dat er geen grammetje teveel aanzit.

Tegen een uur of half zes breken we op. Het is mooi geweest. Broerlief was helemaal jarig en wij zijn allemaal bijgepraat. We kunnen er weer even tegen.

Lief is in Nagypeterd alweer geacclimatiseerd. Hij heeft de buitenhaard op het terras aan want het is er aanmerkelijk kouder dan bij ons. Nog altijd een paar graden onder nul en ijs in de voren van het veld. Dochterlief stuurde gisteren een fotootje van mijn tuin en de fluweelboom van de buurman ligt er nog steeds languit gestrekt over mijn vijver heen. Een app met de vraag of hij hem weg kan halen wordt gelukkig bevestigend beantwoord. Volgende week wil ik voort in de tuin met de wilgen, die moeten nog allemaal gesnoeid. Eens kijken hoever ik kom. Wel eerst een goede zaag aanschaffen. Op internet kom ik een Japanse lange afstandszaag tegen, een lichtgewicht want het handvat is van Japans populierenhout. Eens kijken hoe ver ik daar mee kom.

Op de verjaardag kwam ik er achter dat ik een dubbele afspraak had gemaakt. We zouden zussendag houden dinsdag maar door alle gebeurtenissen had ik verzuimd de agenda te raadplegen en nog een bezoek afgesproken. Op de blote knietjes en een mea culpa was zeer op zijn plaats. Het andere bezoek wordt een maand verschoven. Het gebeurt me niet vaak meer, maar door alle hectiek is iets dergelijks denkbaar en wel vervelend om iets af te moeten zeggen. Maar ja, we kunnen geen ijzer met handen breken.
Met zoonlief spreek ik af te gaan wandelen vanmiddag, misschien dat er nog meer mensen zijn die mee willen. Het Julianapark of het Maxima, het ligt allemaal onder handbereik. We gaan het zien en beleven.

In Mezza, een blad dat ik gratis bij de super meenam en dat goede artikelen kent, staat een bericht over het Rouwpad van Terschelling, dat is uitgestippeld door Anemoon Elzinga en Arjan Berkhuysen. Ze noemen het pad hun ‘Walk of Grief’. Een route op terschelling voor iedereen die rouwt. En dat kan over alle soorten van verlies gaan. Zij hebben het in leven geroepen na de dood van hun zestienjarige zoon. De aanhef heet: Rouwen in het ritme van de stappen. Dat delen ze met passie. Wat een prachtig initiatief. Het zijn toch altijd weer deze gevoelvolle benaderingen, die er de rijkdom aan geven.