Er waren juweeltjes bij

Het regent pijpenstelen en toch is de glazenwasser aan de overkant bezig met het wassen van de ruiten. Water naar de zee dragen, lijkt me. Je trekt het streeploos droog en dan lacht Regen je vierkant uit door hard tegen het raam te kletteren.

De nieuwe Groene van deze week staat weer vol met juweeltjes. Een van de biografieën die bovenaan mijn lijstje stond was ‘Vleugelman’ van Gé Vaartjes, een boek over het leven van Godfried Bomans. Mijn moeder was verzot op deze man, zijn uiterlijk, zijn bedaarde manier van praten, de dingen die hij zei en zijn sprookjes. Ik ben zeker fan van zijn Erik of het kleine insectenboek. We hebben een variant erop nog eens gebruikt in een project over kleine beestjes op school.

Niet zelden toonde hij humor dat hij verpakte in zeer beschaafd ABN. Gé Vaartjes opent de biografie met de prachtige zin: ‘Bomans borduurde bonte vlinders op een lijkwade’. en verderop: Een vrijbuitende geest, gekooid door een systeem van wetten en regels, uitgedragen door zijn ouders, school en kerk’. Na het lezen ervan weet ik zeker dat het alsnog door mij besteld zal gaan worden. Voor de gekozen ‘Christiaan Huygens’, die nu op tafel ligt, valt er een kleine drempel over te gaan.

Vóór het artikel over deze biografie geeft Ilse Josepha Lazaroms in de rubriek Dichters&Denkers een inkijkje in het leven van Bell Hooks. Ook dat begint met een opening die ervoor zorgt dat je wel door moet lezen. Ze schrijft: ‘Als jong meisje was Bell Hooks getuige van een ruzie tussen haar ouders. Ze herinnert zich hoe haar vader een pistool trekt en het op haar moeder richt. Ze hoort de klik, de explosie. Ze ziet het lichaam van de vrouw vallen. Nee, het is niet haar lichaam. Het is het lichaam van de Liefde. Voor haar ogen sterft de Liefde.’ Het moge duidelijk zijn. Ook is er een essay over ‘Mijn stotterende stuiterende hart’, van Philip Huff die uit de doeken doet hoe het is om te leven met een chronische ziekte, een onzeker hart. Hiske Versprille heeft een aanstekelijk verhaal over mandarijntjes. Het is allemaal weer zeer de moeite van het lezen waard.

Natuurlijk werd ik vannacht om drie uur in dat grote te ruime bed wakker om me met Hongaarse lessen pas na twee uur weer in slaap te sussen. Dan is de volgende ochtend een genot om op je dooie akkertje elk blad, elk verhaal dat je aandacht trekt, uit te spellen. De tijd is aan mij. Er komen foto’s langs van Lief die over de beijsde grond loopt, het prille zonnetje, en de koude omgeving, onze geliefde werkplek in de keuken, het zicht op de stallen en de berken. Het gemis kruipt mee langs al die vertrouwde beelden.

Vandaag viert broer zijn verjaardag, een feest dat met regelmaat goed bezocht wordt door de meeste broers en zussen. Broer haalt zijn frituurpan tevoorschijn en tovert steevast de hele middag met snelheid zijn favorieten op borden die langs geschoven worden of op de tafels neergezet. Doorgaans valt er veel over en weer te vertellen. Ik vermoed dat hij nu 76 wordt. De vlag kan uit.

Bij Dribbel is er een tand uit, Hij laat het vol trots met wijdopen gesperde mond op de foto zien. Dochterlief stuurt een filmpje van de carnavalsopening door de leerkrachten op haar school. Het is hilarisch om te zien. Even ben ik weer terug op zo’n bewuste carnavalsmiddag in ons geliefde schooltje. Echt carnaval wilden we niet, dus hadden we in iedere groep optredens bedacht door de leerlingen, waar de andere groepen dan op bezoek konden gaan. Chaotisch maar evenzo ook heerlijk om mee te maken. De afsluitende hospartij, of was dat aan het begin van de middag, was nooit mijn ding. Verkleden was wel leuk. In de onderbouw hielden we per groep dan een modeshow met de kinderen die zich wel wilden laten zien. Carnaval is mijn lievelingsfeest niet al heb ik het met volle overtuiging geprobeerd.

De voorjaarsvakantie is voor ons begonnen en ik hoop dat we nog met deze of gene naar een kindertheater-voorstelling kunnen. Sinds ik niet meer in de klankbordgroep van Kunst Centraal zit, komt het er niet meer van. Jammer, want er waren juweeltjes bij.