Dat gun ik haar van harte

Ruimte te over in het grote bed. Gisteren nog kilometers ver weg en nu hier met de zon op het raam, de lichte gordijnen. Een tijdvretertje gisteren en een lanterfanter vandaag. Het was al met al wel weer een ervaring. In Amersfoort zei een blikken stem op het allerlaatste nippertje dat de passagiers voor Utrecht moesten blijven zitten tot Hilversum en daar overstappen. Ik ging weer terug naar mijn plaats, maar toen ik net uitgepeld was, reed de trein naar Den Haag alsnog binnen. Drommen mensen ervoor. ‘Dan maar Hilversum’ werd het idee. Het klonk lekker dichtbij en dat was het ook. Al moest er daar wel twintig minuten gewacht worden. Het was even wennen aan de mierenhoop die Utrecht Centraal heet. Op de een of andere manier is het daar drukker dan dat enorme Bahnhof in Berlijn. De menigte is daar meer verspreid, dus oogt het minder druk.

Licht gedesoriënteerd liep ik naar de verkeerde uitgang, rechtsomkeer en een extra wandeling, maar de bus kwam net aanrijden, perfect dus. Het laatste stukje lopen, de vier trappen naar mijn vesting en eindelijk kon ik in mijn hoekje van de bank duiken én van vermoeidheid in een diepe slaap vallen. Dat was te verwachten na al die opgedane indrukken. Ik moet zeggen dat, als treinen eenmaal gaan, het heerlijk reizen is, maar de lichte ontberingen van de eerste dag galmen na. Lief appte dat hij bijna in Pecs is. Nog even en dan kan hij de Hof weer binnen stappen. Ik kijk alvast uit naar de foto’s.

Een minpuntje in Berlijn waren de vasthoudende zogenaamde straatnieuws-verkopers. Het principe juich ik toe en spijtig dat het nodig is, maar hun methoden waren een beetje gewiekst. Bij de een die zei wisselgeld te hebben en achteraf op mijn tientje met wat munten te komen, was een ander fluks achter mij gelopen en hield snel zijn bekertje op voor de munten. Het krantje dat ik in handen geduwd kreeg bleek een Koreaans vod. Te weekhartig ben ik in dat soort gevallen. Het diende wel goed als methode om dezelfde bedelaars(drie in getal)tientallen keren af te schudden op het perron waar we nog een uurtje zaten te wachten.

Er staat tegenover dat de conducteurs tot twee maal toe een chocolaatje aan hun lievelingsgasten kwamen uitdelen. Tenminste dat stond op de lekkernij. ‘Lieblingsgast’. Allerliefst dus en totaal onverwacht. Tel je zegeningen.

Nou lieve schone zoon, die zoen is er gekomen hoor. Afscheid nemen was moeilijk, maar door de hectiek van het rennen naar de juiste wagon was de romantiek van het moment in een oogwenk voorbij. Van de weeromstuit geen foto’s genomen.

Het boek ‘Ik ben een eiland‘ is de juiste literatuur op zo’n reis. Het is een verhaal met de meest onverwachte wendingen en gebeurtenissen, waardoor je zo snel mogelijk door wil lezen en terwijl de kilometers onder me vandaan vlogen, vlogen de ogen over de zinnen. Goeie genade. Af en toe even wegkijken over de vredige weilanden met grazend vee, herten en hazen om op adem te komen en dan weer door. Daarbij bleef ik me afvragen waarom de schrijfster die strijd was aangegaan en waarom ze zich soms zo klein maakt. Dat je er woorden voor nodig hebt om een en ander te verwerken, snap ik als geen ander. Misschien worden de kaarten als bij toverslag beter geschud. Dat gun ik haar van harte.