Eerst mijn talenknobbel aanspreken

Nadat we woensdag in de Fasanenstrasse waren aangekomen besloten we nog een afzakkertje te halen. Borrelhapjes, zo leerden we al snel, kennen ze niet zo, maar we mochten in restaurant het Schildpad-schild’, vrij vertaald, wel een klein hapje bestellen. Nou vooruit Lief had nog wel een gaatje voor een schnitzel en ik nam er de extra patat bij. De vrouw die ons bediende was vrij stuurs, type ‘Niet lullen maar poetsen’, excusez le mot. Ze bleef in staccato syllaben spreken of met een ja of nee antwoorden. Geen overbodige versiering graag. Er stond jaren vijftig muziek op en aan de wand hingen oude foto’s van lang vergane glorie-sterren. Eigenlijk was het een ouderwetse bruine kroeg, compleet met de lange toog en balken aan het plafond. Alle tafeltjes waren eigenlijk gereserveerd en voor ons was slechts een half uurtje ingeruimd. Geen probleem. We waren moe van alle indrukken en wilden ook graag naar onze kamer. De patatjes waren van goud qua smaak en kleur. De Schnitzel was wel heel erg platgeslagen.

De volgende ochtend waren we bijtijds in de benen. Het ochtendritueel, de boel aan kant, alles controleren en uitchecken. De taxi was er binnen vijf minuten en met ware doodsverachting stortte de chauffeur zich op de drukte in het verkeer dat vooral bij Das Hauptbahnhof ongedurige vormen aan nam. Opstoppingen en afsluitingen zorgde voor langdurige claxon-concerten, de een nog harder en scheller dan de ander, er werden zelfs vuisten geheven voor opengedraaide raampjes en geschreeuwd. Stoïcijns stopte de chauffeur abrupt voor de achteringang en ondanks het gejeremieer nam hij ruim de tijd voor de afrekening en de bagage.

Op het station was het even zoeken. Het is een enorme Bahnhof maar met duidelijke en herkenbare structuur. Informatie over een eventuele vertraging leidde tot een ontkenning en met de heenrit nog in ons achterhoofd konden we opgelucht adem halen. Jottem, in een keer van hier naar Amersfoort. Dat is een feest op zich. Of gaat het op het laatste moment nog fout. We worden naar een ander spoor gedirigeerd, gelukkig direct naast dat van ons en dan blijken de wagons eerste klas helemaal achteraan te zijn en moeten we in snel tempo de kilometerslange trein aflopen, in de voorlaatste stap ik in en ga binnendoor nog naar mijn eigen coupe. Stoel 36 zit aan een raam met een tafeltje in het midden. Eindelijk.

Lief zwaait uit na een warme knuffel. Schone zoon appt ‘Partir c’est mourier un peu’, maar wie had gedacht dat jullie nog eens zoenend afscheid zouden nemen op een treinstation in Berlijn’. Ja romantisch. Daar zit minstens een mooi verhaal, zo niet een boek in. En het is waar. Het is helemaal waar. Wie had dat ooit gedacht. De reis verloopt voorspoedig en er is zowaar al een controle geweest. In mijn coupé zitten mensen zo oud als mijn kinderen en ze zijn, net als ik, allemaal aan het werk op een laptop. Zwijgzaamheid ten top. Het kan anders, hoor ik in de coupé naast de onze. Daar weven de kinderstemmetjes zich met het geruis en gesuis van de wielen op het ritme van kedeng kedeng.

Terugkijkend op deze dagen in Berlijn kan ik niet anders dan constateren, dat we dit soort ondernemingen vaker willen doen. Het is enerverend, dat wel, maar aan de andere kant werkt het enorm inspirerend. Er vormen zich allemaal nieuwe ideeën in het hoofd. Natuurlijk willen we nog meer zien van Berlijn, maar er zijn ook nog zoveel andere steden die we niet kennen. ‘Ben je wel eens in Praag geweest’, vraagt Lief. En stiekem weet ik dan allang waar de volgende stedentrip naar toe zal gaan. Eerst mijn talenknobbel aanspreken.