Elke dag een Valentijn

De schoenlapper had zijn beste beentje voorgezet en de kloffies zo lang als mogelijk op het oprek-apparaat laten zitten. Pas toen we ze kwamen halen, gingen ze eraf. Lief had een schoenmakerij al tijden niet meer van binnen gezien en was verrukt van de nauwelijks veranderde hulpmiddelen. Dat was ik van de vriendelijkheid van deze jonge gestaag doorwerkende schoenmaker. We wensten elkaar een hele fijne dag toe.

Met verbazing hadden we op de heenweg al de drommen pubers voor de patatzaak gezien, maar nu zette de eigenaar zelfs dranghekken neer om het allemaal in goede banen te leiden, want het aantal groeide en groeide. Luid kwakend stonden ze op hun puntzakken patat te wachten. Zou dat elke vrijdag vaste prik zijn?

In mijn puberteit werkte ik bij een automatiek aan het Willem Van Noortplein. Ik was 15 en opstandig. We kregen geen geld, dus ik probeerde zo een zakcentje bij te verdienen. Elke zaterdag de hele dag en doordeweeks na school tot een uur of acht. De oude eigenaar zat op zijn centen, vonden wij. Hij had ook een slagerij aan de automatiek vast en daarnaast nog een drogisterij. De zolder die doorliep boven de winkels was spannend, deels drogisterij-magazijn en deels opslag voor automatiek en slager. Vrienden kwamen langs op woensdagmiddag of op zaterdag en die kregen van mij gratis patat met heel veel mayonaise. Dat mocht niet. Een ons afwegen en de trekker boven de emmer mayo een keer uittrekken was voldoende, naar de mening van de oude. Dus het was met regelmaat lekker druk, maar of er veel geld in het laatje kwam, waag ik te betwijfelen. Aan de andere kant liet hij ons de eerste weken eten wat we wilden, totdat we verzadigd van de vettigheid nauwelijks nog een patatje namen. Slim bedacht.

We moesten de slagerij aan het eind van de dag eveneens schoon maken. Dan begonnen we vrij vroeg in de middag al met spiritus. Daar kon de beste man niet tegen en ging alvast op huis aan, terwijl Jan met de klompen de slagerij alleen verder runde. Op dat soort dagen was het feest in de tent.

Lief en ik besloten te gaan wandelen in het Verdronken Bos. Het zat mee, want toen we uitstapten, was er aan de ene kant een dreigende blauwgrijze donkere lucht en aan de andere kant scheen de zon. Die zon straalde precies boven de vlonder en het spiegelende water, streek de rietpluimen tot goud en zorgde voor prachtige contrasten. Dit was de schoonheid waaruit nog altijd hoop te putten viel. ‘Hoop is waar we naar moeten zoeken,’ vond lief. ‘Laat het geloof maar zitten. Ik geloof in de hoop.’ Het was een van die subtiele zinspelingen waarmee hij altijd weer mijn hart wist te beroeren. Oude zielen zijn grote wijzen.

We stonden met regelmaat stil op die vlonder en ademden de sfeer van de imperfectie, die zo ten grondslag lag aan de schoonheid ervan. De afgekloven geknapte boomstammen spiegelend in het water, bemost en met schimmels. Twee voor de prijs van een, omgetoverd tot een scala van kleuren in die late zonne-noen. Noen is in de Egyptische mythologie tevens de aanduiding voor het Oerwater en nu, hier ter plekke, viel alles wonderbaarlijk samen. Een verstilde wandeling door de schoonheid.

We besloten een hapje te eten met uitzicht op het achterland van dit gebied, het juiste slotaccoord voor een heerlijke middag. Lief trakteerde, omdat tot nu toe elke dag een Valentijn bleek te zijn.