Het summum van leuk

Lief vraagt zich af of zijn dikke parka wel in de koffer past. Maar hij heeft in Hongarije al het nodige aan kleding, dus ik denk dat het niet zo’n probleem is. Nodig is het wel want het is er nog altijd enkele graden onder nul. Pas aan het eind van de maand lopen de temperaturen weer op. Berlijn belooft zelfs nog kouder te worden en hier krijgen we daar een slap aftreksel van. Buienradar blijft handig, ook al zijn we op alles voorbereid. Laagjes, laagjes is het toverwoord.

Gisteren kwam er een boodschap van nicht langs over het wel en wee van de familie. Ze liet via haar zoon vragen of we allemaal nog gezond waren. Deze lieve krasse tante(nicht)is al 97 jaar. Ze ziet er erg broos uit, maar dat is op zo’n leeftijd niet verwonderlijk natuurlijk.

Nesjomme was er nog niet in de thuisbios, jammer, jammer en bij de filmhuizen vonden we ook niet direct een film die ons nog aansprak. Maar de zon schijnt dus ligt er een wandelingetje in het verschiet, dat is ook voldoende. Wel eerst mijn kloffies ophalen, die naar ik hoop, nergens meer pijnpunten opleveren. We keken gisteren de film Nr 24, ook een film over de oorlog, maar in dit geval over de Noorse verzetsheld Gunnar Sønsteby, die de bezetting door de Duitsers niet kon verkroppen en in het verzet ging. Prachtige beelden streelden ons oog. Die heerlijke Noorse natuur. Het was een mooie vervanging. Nesjomme zal later alsnog te verkrijgen zijn. Wat in het vat zit, verzuurt niet.

‘Nabijheid heelt onze ziel’ schrijft Annemiek Schrijver in haar column. Ze haalt twee Poolse mannen aan die een ruit komen zetten en aan haar vragen of ze er bezwaar tegen heeft als ze samen in het Pools communiceren. Ze is onder de indruk van hun beleefdheid en de mannen op hun beurt weer van haar vriendelijkheid. In de bus heeft ze ook contact met deze en gene. Een gewezen kerstboom ligt op haar pad en de achteloosheid van het wegsmijten raakt haar. Over nabijheid zegt ze: Terwijl de lente nog moet komen, liggen de vruchten al voor het oprapen, tenminste als je er oog voor en lol in hebt.

Ik stel Lief voor in plaats van de film naar Het verdronken land te gaan. Een vorm van nabijheid die je wel eerst even op moet zoeken. Het is voor mijn huidige stemming de entourage die zal koesteren en wiegen. De komende fijne dagen, maar ook het naderende afscheid zorgen voor een omslag. Het is niet erg, want alles wat er daarna komt zal ook fijn zijn om te ondervinden en beleven. Voor beiden op een andere plek, maar het wonderlijke is dat de nabijheid van de Hof in mijn hart zit en omgekeerd geldt dat voor Lief even zeer.

Als ik hier door de natuur loop, loop ik altijd ook daar, zie de kleine prunussen in hun onschuldige kringetje op hun dunne kousebenen(Vasalis) hun lentekleed uitrollen, de rode Acer, de twee ritselende berken. Ik zal Lief manen om de klaprozenzaden uit te strooien en zelf neem ik alles aan zaad mee naar de tuin, waar gesnoeid moet worden en gezaaid. Immers, wie zaait zal oogsten. Hier en daar, beiden nabijheid. Het heeft met afstand niets te maken. Hé, dat zingt Bløf ook in het nummer Omarm me. ‘Hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken. Hoogstens met de tijd…’

Precies en die tijd beidt. Onze tijd komt straks weer. Er zijn heerlijke reizen en ontmoetingen in het vooruitzicht. Mijn lieve Tweelingnicht appte dat zij en haar man graag langs willen komen eind augustus om ons te bezoeken en om er twee weken te gaan fietsen. Fantastisch. Het logeerbed staat klaar. Én er valt een feest te vieren, want we zijn dan alle twee jarig, het summum van leuk.