Wat te doen met drie of vier dagen Harira in het vooruitzicht. Dan breng je er natuurlijk een creatieve variatie in aan zodat het niet een tegen heug en meug nuttigen wordt. Omdat het bijna zo dik was als een mooie saus kwam ik met spinazie lasagnebladen en een rulle vega gehakt met ui heel ver. Parmezaan erover, mozzarella en ziedaar. Een heerlijk hapje dat niets meer weg had van zijn oudste broer. Uit de losse pols en het creatieve brein.
Er zijn wat problemen met het verschijnen van mijn site op de reader van WordPress. Ik heb alles goed bekeken maar kom er nog niet uit waar het fout gaat. Kalmte zal U redden en geduld nog veel meer.
Gisteren ben ik voor het eerst sinds heel lang weer bij een schoenmaker naar binnen gestapt. Wat een mooi en nobel beroep is dat toch. Mijn kloffies knelden na een jaar inlopen nog steeds bij mijn kleine teentjes en aangezien we er in Berlijn vermoedelijk een wandelmarathon van maken, is een beetje ruimte in de schoen aanzienlijk prettiger. Vrijdag klaar à raison de 9 euro. Die paar centen hadden me al heel wat leed kunnen besparen, maar nu zal het helemaal een deugd zijn. Lijden stut die dankbaarheid.
Zoonlief belde en hij kwam even aanwippen om Lief gedag te zeggen, nu hij straks weer een paar maanden hier niet is. Met de kleine njong natuurlijk, die zich, zoals altijd opperbest vermaakte met de autootjes in het rieten mandje en met zijn pluchen bal. Tweebenig vooralsnog, maar dat kan ook niet anders met zo’n voetbalvader. De buurman stak zijn hoofd nog even om de voordeur toen hij ons op de galerij afscheid hoorde nemen en verbolgen maakte hij gewag van het feit dat er gisterenavond iemand op zijn invalideplek had geparkeerd. Ik moest gelijk denken aan die straat in de Schildersbuurt in Den Haag, waar maar liefst 48 invalideplaatsen zijn vergeven. Lief en ik hadden al tegen elkaar gezegd dat er een zeer meelevende ambtenaar in den Haag aan het werk was, want zouden er echt 48 invaliden in een straat wonen? Ik vermoed dat, als je zielig genoeg kan doen, het al bijna in de pocket is. Of ben ik nu te slecht van vertrouwen. Vervelend was het wel voor de buurman, want op zijn klacht kwam de politie niet in actie. Ten einde raad heeft hij toen maar het kenteken door gegeven.
In de laatste biografie-club bespraken we filmtips. Een van die tips was de documentaire ‘Nesjomme’ een film van Sandra Beerends, een aanrader volgens drie van de vijf dames. Ik had hem nog niet langs zien komen, maar achteraf gezien stond hij al wel met een aankondiging in de groene Amsterdammer van 30 januari op de achterflap. Altijd alles helemaal lezen dus, tot de achterkant aan toe. Leerpuntje. Hij draait morgen om kwart over twaalf nog in de Slachtstraat. Dat is iets of wat te vroeg voor mooi, maar tot mijn grote vreugde zag ik ook dat ik de film in de thuisbioscoop kan huren. Gaan we doen. Stukken eenvoudiger.
Het is een film die een fictief persoon in brieven aan haar broer Max in Indië vertelt over haar leven, haar misjpooche en haar stad Amsterdam aan de hand van talloze zwart/witte archieffilms vanaf 1918. Nesjomme is Jiddisch voor Ziel, Gevoel, betrokkenheid. Wat ik op de trailer heb gezien is al indrukwekkend. Dit graantje pikken we graag nog mee.
Mijmeringen 
De blog komt nog steeds niet in de reader, maar verder kan ik niet helpen.
Een invalideplaats innemen kan niet, een echte invalide heeft het broodnodig. Maar zelfs in mijn dichte omgeving ken ik twee mensen die een kaart hebben en geen mankement hebben. Ik hoorde het uit hun eigen mond, en dan is is het jammer dat er weer misbruik van wordt gemaakt. Dat is overaltijd het probleem. Mensen zijn niet altijd empathisch, laat staan solidair.
LikeLike