Het één ontlokt het ander

Berlijn komt dichterbij. We speuren wat rond op internet om te kijken wat we niet moeten missen. We bestuderen de beroemde gebouwen maar ook de mindere Goden, niet zelden kleine juweeltjes, zoals de Art4 Berlin galerie of de Arminius Markthalle. Beetje los van de geijkte bezienswaardigheden zou leuk zijn. Vooralsnog geeft de buienradar twee dagen volop zon en een dag half bewolkt. Donderdag nemen we afscheid van elkaar en reist Lief met de nachttrein naar Budapest en ik terug naar hier. Dat zal wennen zijn. Twee weken later wordt goede ‘ouwe’ witte Truus ingewisseld voor zwarte Agaath. We zijn benieuwd. Dan nog een maand voor de kinderen en de te lezen boeken en dan mag ik opnieuw en route.

Naar de treinreis ben ik ook benieuwd. In de jaren zeventig gingen we regelmatig met de NBBS op vakantie, studenten-treinreizen door heel Europa en verbleven onder de meest primitieve omstandigheden in het buitenland. Nu reizen we eersteklas en hebben een hotel op de Kurfürsterdamm. Vermaken doen we ons sowieso allebei, waar en hoe de omstandigheden ook zijn. Dat is wel fijn om van elkaar te weten. Op die manier wordt elk uitje een feestje.

Er is een hoogwerker bezig in de straat. Hij is iets aan het doen op het dak. Wat precies is niet duidelijk en nu komt hij onze richting uit. Wat staat ons te wachten. Aan het begin van de straat stopt een politieauto met een auto erachter en ze stappen op de bestuurder af. Ongewone ontwikkelingen op een groezelige doordeweekse dag. De agenten zijn lang in gesprek, de andere auto blijkt een invalidekarretje te zijn, zo’n koekblikje, die niet op de rijweg mag. Daar zal het dan wel om draaien. Zo vult het verhaal zich vanzelf in.

Lief gaat vanmiddag naar zijn vriend en ik wil nog eens kijken bij een kringloop of ik er een iets grotere rugtas op de kop kan tikken. Ik wil geen overtollige ballast in de trein, dus zeker geen koffer. Het hoeft ook niet, want we zijn maar vier dagen onderweg.

Gisteren had ik opnieuw het hoofd in de henna. De souplesse van de handeling is een beetje aan het wegebben, merk ik, want bij het föhnen piepte er nog steeds grijs doorheen. Een afspraak met de natuurkapper was gauw gemaakt. Ik legde het probleem voor en ze kwam onmiddellijk met een oplossing. Over twee weken ga ik voor een dubbele plantenkleuring. Het mag wat kosten. Daarna zal de tijd moeten uitmaken of het resultaat beter is.

De zussen gaan het weekend op pad. Ik zou eerst meegaan, maar dan ook weer vroeg terug willen, om uitgerust te zijn voor de lange reis maandag. ‘Verstandig zijn en nee zeggen’, bedacht ik met pijn in het hart. Dat dan weer wel. Het is altijd gezellig om met ons vieren op stap te gaan. Wijsheid boven de wens. Een leerpuntje blijft het.

Straks ga ik de docu bekijken over de Chinese kunstenaar He Duoling, die leeft en werkt in de stad Chengdu en prachtige schilderijen maakt in sfeervolle grijstinten. Een doorschijnende indruk maken ze. Hij vindt inspiratie in de filosofische stroming van het Taoïsme. Het leert ons dat elke activiteit een vorm van meditatie is als het gedaan wordt met de juiste intentie. Lief is van nature een Taoïst en ik kan uit ervaring zeggen dat dat zeer heilzaam kan werken naast de frivole onrust die regelmatig mij ten deel valt, maar waar ik ook een bron van inspiratie in kan vinden. Het één ontlokt het ander.