Lanterfanten is rijkdom

Vannacht werd ik wakker met één zin in mijn hoofd. ‘De machtsmannetjes zijn aan bod en ze zijn alleszins van plan om de wereld te verbouwen.’ Daarna kwamen Elly en Rikkert en hun Maarten langs met het lied over de dikke pad Plutonius op zijn paddestoel en ik wenste dat we het als een naargeestig sprookje mochten beschouwen of een met goede afloop omdat Plutonius Maarten nog doorverwijst naar Merlijn. Zo gaan hersenschimmen te werk als het bijna volle maan is. Gelukkig viel ik na half acht opnieuw in slaap en dat zorgde voor een gat in de dag.

Gisteren bedacht ik een dagje ‘Dwars door de koelkast’ en heb de groentela leeggemaakt. Goed voor tomaatjes, verdroogde champignons, een aangedane te oude courgette en wortelrasp. Samen met de uien en knoflook, de koriander en de Ras el Hanout, twee bouillonblokjes, kleine krieltjes in de schil en tomatenfrito, goed voor een grote pan soep met een Midden-Oosten tintje. Kwark als topping en brood en klaar was het weer.

Zo sprokkelde ik enkele werkzame uren bij elkaar, want de anderen bracht ik lanterfantend door op de bank, misschien toch wat aangedaan door de emoties van gisteren of niet helemaal fit. Kou werkt daar zeker aan mee. Een ijzige wind, maakt alles ijzig, zelfs je dromen. Gelukkig is er een herhaling van Close-Up, een docu over het leven van Steve McCurry de fotograaf van de beroemde foto van het Afghaanse meisje met de prachtige groene ogen. Het verhaalt van zijn tochten, de drang om vast te leggen en hoe hij de oorlogsfotografie ingerold is. Zijn manier van foto’s maken is daarnaast die van het gewone leven, maar de onderwerpen worden zo mooi uitgelicht, dat het weer bijzonder wordt. Een vrouw uit de Dominicaanse Republiek, die met haar tandenloze bekkie onderuitgezakt op een stoel zit met een been achteloos op een autobumper wordt ineens bijzonder. Hij is de tegenhang van al het onheil in de wereld. Hij is gedreven en heeft een grote liefde voor de veelkleurigheid en gevoel voor de schoonheid van de mens. Hij maakte tochten door India, Afghanistan, Mongolië en de Dominicaanse republiek

Ik kijk ook nog een deel van de docu over Marion Bloem terug, de schrijfster, dichter en schilder van ‘Een gewoon Indisch Meisje’ en weduwe van Ivan Wolffers die in 1922 overleed. Als ze vertelt over hoe ze haar man schildert, iets wat vanaf het begin lukte zonder poseren, omdat hij volledig in haar leeft en is, spreekt ze over die vrijheid, die dat oplevert, omdat je zonder te denken bezig kan zijn. Niet met je hoofd, maar volledig met je hart en je handen.

Dat was een van de belangrijkste vormen van een manier van leven die we de kinderen op school ook wilden leren. Werken met hoofd, hart en handen in de juiste balans. Net zo goed gevoel en handelen van daaruit toelaten, omdat dat even bepalend kan zijn als denken erover. Ze bloeiden op bij de mogelijkheden om daarmee aan de slag te gaan. Experiment, helemaal los gaan met vorm en kleur, geen regels daarover, maar doen. Regelrecht, vanuit het hart. Het maakt niet uit of iemand dat mooi vindt, ja of nee. Als het jou raakt is het goed. Die weg was ik een beetje kwijt. Straks in mijn atelier ga ik de draad weer oppakken.

Heerlijke docu en de moeite waard om terug te zien en tegelijk de prachtige herinneringen omarmen. Tegelijk een mooie tegenhang voor die Machtsmannetjes. Lanterfanten is rijkdom.