Om zoiets moois vaker te doen

Gisterenmorgen onder het schrijven klopte zoonlief op de slaapkamerdeur. ‘Mam, kan je me om kwart voor twaalf wegbrengen naar S, ik mag zijn auto twee maanden lenen want hij gaat naar Amerika’. Ik moest er even over nadenken want rond twee uur had ik afgesproken met mijn schatjes en het betekende dat ik de ochtendrituelen versneld moest afhandelen, iets waar ik niet heel erg van hou. Even later kwam hij terug voor het antwoord. Ik had allang over mijn hart gestreken en me voorbereid op iets sneller schrijven, douchen enzovoort. ‘Wat lief dat je hem brengt’, zei mijn Lief.

Om kwart voor twaalf stond ik in mijn oude daagse kloffie klaar en konden we vertrekken. Ik zou me later omkleden, had ik bedacht. We reden naar Utrecht, daarna richting Hilversum. ‘Waar woont die jongen dan tegenwoordig,’ vroeg ik aan hem. ‘Hij is op een golfparcour’. Van onze lieve vriend kon je alles verwachten. Via Baarn reden we ineens naar de Lage Vuursche en hij liet me een weggetje inslaan waar het wemelde van de wandelaars en fietsers. Bij een groot parkeerterrein met een enorme hoeveelheid auto’s middenin het bos merkte ik op dat er wel een festival of iets dergelijks zou zijn. Zoveel mensen op de been. Het golfparcours lag vast ergens achter de bossen aan de meest linker kant. We reden stapvoets. ‘Stop hier maar even’, sommeerde hij ‘dan parkeer ik de auto.’ Maar uitstappen was nog niet bij me opgekomen, want ik wilde boodschappen gaan doen en dan als een haas naar huis om op tijd te zijn voor de kinderen. Ik stopte en keek om me heen en ineens ontwaarde ik het gezicht van dochterlief door het rechter raampje. ‘Huh’.

Totaal in de bonen stapte ik uit en daar kwam de rest van de kinderschaar aangelopen op een zoon na. Het was alsof ik twee scenario’s ineen zag schuiven en het duurde even eer ik begreep dat ‘S’ niet meer in de plannen voor zou komen. Hoe is het mogelijk. ‘Help mijn kloffie en help mijn haar’ en meer van dergelijke opmerkingen. Ze moesten er hartelijk om lachen. Lief had ook al in het complot gezeten. De verrassing, lunchen met elkaar en een fijne wandeling, maar bovenal de tijd om kalm te kunnen babbelen, iets wat doorgaans met de gezinnen er omheen niet goed mogelijk was. Gelukkig ging bij het restaurant de zaal beneden open en hadden we een fijne plek om te lunchen. Wat een mooie omgeving en wat een leuke tent.

We hebben heerlijk geluncht in de wat rumoerige ruimte. Toen ik met de vragen op de proppen kwam die die ochtend over moeders en kinderen door mijn gedachten hadden gespookt, mijmerden we over vroeger. De rommel viel reuze mee, de aanpak als er visite kwam, was precies als de mijne bij twee van hen en bij een dochterlief in het geheel niet. Daar was het altijd zo dat elke visite er kon binnenvallen. Vroeger hadden ze het niet als chaos ervaren. Daarna stipten we het gesprek met mijn oudste broer aan en dat mijn Opa schrijnwerker was en een goeie ook. Nu bleek dat dochter-en-zoonlief dat ook hadden willen doen. Wat gaaf. Het bloed kruipt dan kennelijk toch waar het niet gaan kan. Zo kabbelde het voort, lief en leed en vragen. De inhoud van zo’n gesprek is waardevol en waarschijnlijk doen we dat als mensheid misschien wel te weinig. Het was mooi om te merken dat ik een en ander juist had ingeschat.

Daarna met de wandeling, eerst over de brede paden en later over een bospad, werd er in mijn ‘Zen’ tempo gelopen. ‘Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet’. Wat fijn om dit met elkaar te kunnen doen en om te genieten van alle schoonheid om ons heen. De jongste liet ons af en toe stilstaan om naar de vogels te luisteren, ik attendeerde op de paarse gloed van een paar kalende sparretjes, tussen de bomen een fluwelen laag mos, kleine groene sterretjes en ten leste een bank van Frank, wat op het plaatje van de rugleuning stond te lezen. Uitpuffen en rondkijken. Wat een heerlijke verrassing. We namen afscheid met warme knuffels en met het vaste voornemen om zoiets moois vaker te doen.