Gouden randje aan de dag breien

We zouden gaan weven, maar een aantal weken geleden werd de workshop geannuleerd wegens gebrek aan voldoende belangstelling. We zijn niet voor een kleintje vervaart, dus besloten we om deze 2e zonnige februaridag vroeg op pad te gaan. Bestemming: Voorlinden. De dochters voornamelijk voor het keramiek en het verhaal erachter van Nick Cave en ik voor een van mijn lievelingsschilders: Michaël Borremans. Twee vliegen in een klap.

Op een dergelijke prachtige dag is het landgoed Voorlinden bij uitstek geschikt om te wandelen. Eerst kalm richting museum lopen en later in de middag het terrein beter verkennen. We kwamen voor de eerder genoemde tentoonstellingen en pakten de ‘The life of things’ er natuurlijk bij. Daar had ik wel elementen van gezien maar nog niet alles. Indrukwekkend was het verhaal van de dove kunstenaar, die met kleine briefjes en tekeningetjes en losse post-its werkt. In het midden van de zaal staat een tuinstel compleet met parasol, vier borden met kersenpitten en lege pistache schillen, een kommetje, gedeukte bierblikjes, sommige met kleurpotloden, een half lege zak chips op een stoel. Het staat voor ‘Conversatie’. Helaas kan ik de naam nu niet achterhalen want de info zit in de tas van dochterlief.

Na deze tentoonstelling zitten we op een van de lange banken aan de achterkant van het gebouw achter glas in de zon met uitzicht op het landgoed en de vijver en laten alles op ons inwerken. Daarna duiken we een animatie in, die we net niet helemaal goed kunnen verstaan. De beurt is aan Borremans: ‘A confrontation at the Zoo’, Zijn absurde en theatrale werk refereert aan de inleiding bij zijn werk:

Het werk van Michaël Borremans (1963) is als vervelend nieuws op een deftig diner: het ondermijnt de verwachting van het perfecte plaatje. Zijn solotentoonstelling bij Voorlinden, A Confrontation at the Zoo, Borremans’ zorgvuldige selectie schilderijen uit de afgelopen twintig jaar, getuigt bij uitstek van de intuïtief-poëtische relatie tussen zijn werken, in al hun verscheidenheid.

Niet alles spreekt me aan, maar zijn theatrale portretten met een klein vervreemdend element zijn altijd prachtig en een studie waard.

Nick Cave zijn beeldjes staan in een tijdlijn. In de info van Voorlinden: Serie keramiek
The Devil – A Life (2020-24) is een serie geglazuurde keramische beeldjes waarin Nick Cave het leven van de Duivel in zeventien taferelen verbeeldt, van onschuldig kind naar ervaren man tot zijn confrontatie met sterfelijkheid. Cave liet zich hierbij inspireren door Staffordshire flatbacks, populaire schoorsteenmantelversieringen uit de Victoriaanse periode. De serie is het eerste grote beeldende werk van Cave en aangekocht door Voorlinden en heeft hij zijn eerste museale solotentoonstelling. Hij zegt er zelf over: –Wat begon als het verlangen om een klein duivelsfiguurtje te maken, als drager van een intens rode glazuur, werd een reis door een reeks verpletterende gebeurtenissen naar een soort van verlossing- Nick Cave

Na alle opgedane indrukken puffen we uit in het permanente werk van James Turrell: Skyspace. waar we op de banken glijden en met een aantal bezoekers naar de veranderende kleuren staren en het dichte gat in het dak, die ik ooit open heb mogen aanschouwen, wat mooier is.

Na de ‘Nude Animal Cigar’ van Kooiker zitten de hoofden vol en gaan we frisse lucht happen na eerst de museumwinkels uitgebreid te hebben bestudeerd. Bovendien smeekt de inwendige mens om versterking. Daar is het restaurant goed voor. Een heerlijke vega-lunch en veel stof tot praten. Ik leg ze voor dat ik met de oude dagboeken in mijn maag zit. Vertel wat er zo al aan onderwerpen in voorkomt en dat niet alles geschikt lijkt om te delen. Zij blijken met precies hetzelfde probleem te zitten. We komen tot de conclusie, dat we eruit scheuren wat ons niet juist lijkt. Maar voorlopig komen we geen van drieën echt aan lezen toe. Voor hen is het nog te vers, dat van mij is al verjaard. Een boeiend gesprek wordt het wel. Je hart open stellen is toch een mooi gegeven. Vroeger wist men dat ook. ‘Maak van je hart geen moordkuil.’

Tijd voor een ‘real life Skyspace‘ om nog een groter gouden randje aan de dag te breien.