We zijn benieuwd

Wat een heerlijke voorbereidingen waren er gisteren. In een kalm tempo reden Lief en ik naar de kringloop waar ik nog wat kleinere koffiekopjes wilde zoeken. In de grote bekers ziet zo’n klein bodempje Lungo er een beetje triestig uit. We vonden ze en ook nog twee dubbelwandige theeglazen. Daarna naar de super voor lekkere en bijzondere hapjes. De bonuskaart lag nog in de auto en dan treedt er een merkwaardig mechanisme op. Ik weiger artikelen te kopen waar een bonus op zit als je die kaart niet hebt, want dat staat gelijk aan ‘zondegeld’. Een tik die van vroeger is overgebleven. Kijk aan, het meisje achter de balie heeft er nog wel een voor me liggen. Hier zijn we niet vaak voor de boodschappen en achteraf bleek wel waarom. Maar de tas zat vol heerlijkheden.

Beetje poetsen, beetje ruimen, tafels leeg maken. ER was ruim de tijd. In de vroege ochtenduren was zoonlief met de kleine Njong langs gekomen om me te halen zodat ik naar de auto kon kijken bij de garage. Een prachtig exemplaar, sportief, robuust en inderdaad een hogere instap en niet van die stoelen waar je diep in wegzakt. Helemaal top. De kleine mocht thuis even met de auto’s spelen en daarna wandelden ze naar huis omdat broerlief zijn auto mocht lenen.

Om acht uur diende de eerste van het gezelschap zich aan. Zo fijn om de vrienden even goed vast te kunnen houden. Wat was het alweer lang geleden. Pluis haar poezenmand stond klaar en werd in liefde ontvangen. Ze kon mee naar de volgende bestemming. Ze was me te lief om naar de kringloop te doen. De avond begon natuurlijk weer met wat meer persoonlijke verhalen over de kinderen, over het werk, over de invulling van de tijd. Later op de avond kwam de politiek om de hoek kijken en was ieder zich weer even bewust van de gevolgen van deze onrustige periode, waarbij alle vermeende zekerheden op losse schroeven waren komen te staan. Met alle neuzen dezelfde kant op is het prettig toeven.

O ja, er was nog een boek te bespreken. Er bleken toch verschillende bevindingen te zijn. Had het de trant van een damesroman, was het echt een ‘vrouwenboek’. De recensie van de VPRO geeft aan dat het Coibin gelukt was om volmaakt geloofwaardig over de diepste gedachten en gevoelens van een vrouw te schrijven en dat was precies wat we ons afvroegen. Was die Colm Coibin wel een man? Ja dus en dat was een van zijn verdiensten. Was het taalgebruik overbodig lang of juist niet. Had iedereen tussen de regels door kunnen lezen en, ook niet geheel onbelangrijk, waarom werd het boek zo de hemel ingeprezen. Heel subtiel heeft de auteur kunnen aangeven wat het betekent om huis en haard te verlaten voor een geheel nieuwe omgeving en was dat geen vlucht geweest uit het bekrompen dorpsleven. Haar uiteindelijke keuze verbaasde hier en daar.

‘Hadden jullie een voorbeeldzus of broer, waar je je aan op kon trekken,’ was een andere vraag. Eigenlijk had niemand die echt. Er waren grotere en kleinere gezinnen, bij mij wel lievelingsbroers en beschermers van de kleintjes, maar echt een voorbeeld ook weer niet. Generatieverschil maakte bij het lezen ook uit, merkten we. Als het herkenbaar is en je de straten en de mensen voor de geest kan halen, zo’n bemoeizuchtige bitse kruidenierster bijvoorbeeld of de desolate sfeer van Brooklyn, dan leest het ook anders weg. Ook de tijd waarin het zich afspeelde was belangrijk. We zijn vergeten het over het belangrijke feit te hebben dat er voor de eerste keer vrouwen met een donkere huidskleur in de winkel mochten komen. De eigenaresse van de winkel vond dat die vrouwen welkom waren en had speciaal nylons in gepaste kleuren in het assortiment opgenomen. De Step-inns en corseletten waren eveneens een begrip in mijn pubertijd. Dat maakte voor mij de herkenbaarheid zo groot. Geen gebrek aan gespreksstof in ons groepje. De avond vloog voorbij.

Steeds weer blijkt hoe verknocht we eigenlijk zijn door al die jaren van samenkomen heen. In die warme sfeer namen we afscheid terwijl de poll voor het volgende te kiezen boek alweer ter plekke was gemaakt. Keuze uit vier. We zijn benieuwd.