In de ochtend was er tijd om het leven van Betje Wolff en de diverse recensies over de biografie na te trekken. De meest opmerkelijke feiten schreef ik op. Daarmee vloog de tijd voorbij en rond half twee reed ik richting Utrecht om daar vriendinlief op te halen. Het ritje naar Amsterdam was kalm. Op de een of andere manier had Truus een ingewikkelde route gekozen om naar het centrum te gaan. Mijn medereizigster wist de weg heel goed en het was leuk om op die manier naar de stad te kijken toen ze onderweg alle bekende plekjes opsomde. Rokin, Vondelpark, Leidse plein. Vlak voor het huis vonden we een parkeerplaats, waar natuurlijk wel de hoofdprijs voor betaald diende te worden. Gemak dient de mens.
Het was even slikken bij de trap naar de deur toe en de grote trap naar boven. Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet. Zo gezegd, zo gedaan, dus treetje voor treetje en de beloning was een warme begroeting en een verse thee met een kletskop. Als de vaste kern er is zijn we met vijven. Iedereen had de biografie uitgelezen en we waren unaniem van oordeel dat het een heerlijk boek was, waarbij er wel wat vraagtekens werden gezet bij de bemoeienissen van de biografe zelf en de vele veronderstellingen, die altijd werden aangekondigd. Er waren in het leven van Betje Wolff veel brieven verloren gegaan. Uit haar Franse periode was maar een brief te voorschijn gekomen.
De kijk op de geschiedenis werd ook geroemd en haar rechtsgevoel voor democratie, slavernij, dierenmishandeling en de onderdrukking van de vrouwen evenals haar afkeer van het streng orthodoxe geloof oogstte bewondering. Zeker tegen de achtergrond van de tijd waarin zij leefde. Anekdotes werden aangehaald, gedachtengoed uitgewisseld, discussies niet vermeden, kortom het was een zinvolle middag. Bij de keuze van een nieuwe biografie werden voors en tegens afgewogen. Twee van ons wilden Ischa Meijer, maar de rest niet en na veel titels en namen werd ‘Een eeuw van Licht’ de biografie van Christiaan Huygens uitgekozen, dit keer geschreven door de Engelsman Hugh Aldersey-Williams. Een lijvig werk waar we ons in twee maanden op stuk zullen bijten. De verwachte avondspits terug bleef uit en op dezelfde rustige wijze reden we naar huis. Door ons gebabbel in de auto hadden we niet door dat we er al bijna waren. Mijn passagier moest naar Utrecht Centraal maar met al die wegwerkzaamheden en een onoverzichtelijk woud van stoplichten en borden duurde het even voor ik haar af kon zetten. Als je de wachttijd in ogenschouw neemt is het ontmoedigingsbeleid van de gemeente een succes. Je bent gemiddeld twee keer zo lang onderweg. Geduld is een schone zaak en kalmte zal U redden.
Lief kwam ook net aan en we liepen samen op. Zoonlief had een auto op het oog voor de komende twee jaren en stuurde een filmpje door. Hogere instap en op chic met zwart. Ze heeft al een naam. Agaath gaat ze heten, omdat dat verwerkt zit in het merk. Vanavond komt de andere boekenclub hier. Dat betekent dat ik straks in de benen ga, om bijtijds klaar te zijn. Lekkere hapjes halen en een wijntje, de poetsdoek door het geheel en de laatste bladzijden van Brooklyn uitlezen. Dat moet lukken allemaal. Zoonlief komt vanmiddag voor een proefritje met een surrogaat Agaath. We gaan het zien en beleven. Aan de slag.
Mijmeringen 