Om jaloers op te worden

Vanmorgen al vroeg in de benen. Nog een keer natrium laten checken nu de pantoprazol alweer een vier weken gestopt is. In de uren ervoor had ik al een flinke bres geslagen in het boek Brooklyn van Colm Toibin. Een boek dat pakkend is door de sfeer die beschreven wordt van het Ierland in de jaren vijftig. Er gebeurde tijdens het lezen iets geks. Er vond een samensmelting plaats met het meisje Eilis en mijn jongere ik. Heel duidelijk voel ik, bij elke beschrijving, dat het zo volledig herkenbaar is en de geuren die uit de diverse milieu’s opstijgen, kan ik haast ruiken. Misschien is haar heimwee en het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn zo invoelbaar dat het veel herinneringen omwoelt die diep van binnen lagen opgeslagen. In ieder geval is het een aanrader en gaat het boek vandaag nog uit.

Lief kwam goed aan uit de Hoek, gistermiddag en het was fijn. We hadden elkaar erg gemist ondanks de hectiek der dagen van beide kanten. Het is de saamhorigheid, het weten zonder spreken, de gevoelde verbondenheid, twee zielen ineen die maakt dat je elkaar mist. We hebben elkaar wel lekker veel te vertellen. Lief had het goed gehad, hard gewerkt om zijn archief op te schonen en nichtlief weet nu wat ze nog meer kan archiveren, laten taxeren en ruimen. Al die oude papieren van de belasting, van de huizen, giro-en-bankafschriften het mag allemaal door de versnipperaar. Ik vertelde over de bijzonderheid om de laden met sieraden met de beide dochters op te ruimen en van het bijzondere boodschappen schrijven in het zand.

Zoonlief heeft de voederplank weer op de berkentak getimmerd. Die was eraf gevallen en de dikke dollies en de kauwtjes zijn er een paar dagen verdwaasd naar op zoek geweest. Vinkie en roodborst zakten gewoon af naar de grond. De lange voederbuis nemen we mee naar Hongarije. Het voederen was een groot succes bij alle koolmezen, staartmezen en goudvinkies. Zoonlief wil een microfoontje meegeven, waar we het geluid van de vogels mee op kunnen nemen. Er is nog iets om de vlag voor uit te hangen, want hij heeft met zijn zelfgemaakte vogelwebsite een nieuwe baan binnen handbereik. Hartstikke fijn. Maandag gaat hij beginnen.

Gisteren vond ik een recept voor tagliatelle en die smaakte voortreffelijk. Het enige wat nodig was, was verse gare tagliatelle. Met de roomboter, het citroensap en de basilicum maak je samen met een beetje kookwater van de pasta een romig sausje. Schep dat door de tagliatelle en garneer met parmezaanse rasp, citroenrasp en een toefje basilicum voor het mooi. Subtiele toevoegingen zijn vaak het lekkerst. Voor vandaag ga ik met de andere helft van de gekookte pasta een ragu maken met vegetarische gehakt, champignons en geroosterde roma-tomaatjes.

De lucht is dichtgetrokken en ondefinieerbaar grijs. Een windje bijt venijnig om zich heen. Hoe zal het straks op de tuin zijn. In de eerste week van januari was het zo zompig nat, dat we onze schoenen met een zuigend geluid los moesten trekken of bijna omvielen. Ik vrees dat dat nog niet veel beter zal zijn. We moeten nodig aan de snoei en anders doe ik het met dochterlief en de filosoof, die dat erg leuk vindt. Nu willen we de wilg knotten op ooghoogte, nogal rigoureus, zodat we er volgend jaar goed bij kunnen. In de Baranya is het een verleidelijke 13 tot 17 graden. Om jaloers op te worden.