Een dag met een sterretje

In de vroege ochtend kwamen er appjes langs van de veroverde schatten van de dag ervoor. Tante Pollewop had een schattig kastje met al haar frutsels erin. Zo kwamen ze veel beter uit dan in dat donkere laatje waar ze bij mij in lagen. Dat had ik misschien veel eerder moeten doen. Omdat er voorwerpen zijn die je al heel lang hebt, doorzie je niet meer wat het voor een ander aan waarde kan hebben. Je normaliseert een en ander. Dat was wat ik er uit filterde toen ik zag met welk een zorg en aandacht er mee omgesprongen werd.

Het was de sterfdag vandaag van de vader van de kinderen. Zoals elk jaar zouden we naar zee gaan om de boodschappen over het gemis te laten meenemen door het water. Ook hadden we nog twee stenen tussen de sieraden van de dag ervoor gevonden. Er stond love op. Goed voor de zee en de boodschap. We vertrokken pas om twee uur en de zon scheen toen nog uitbundig. Helemaal voltallig zouden we niet zijn, want de filosoof ging naar een partijtje en werd door zijn vader gebracht en schone dochter en onze kleine benjamin waren een beetje ziek.

Zoonlief had een lange tafel gereserveerd, want als we er allemaal zouden zijn dan waren we met 16. Er waren mensen aan de gereserveerde tafel gaan zitten en het duurde lang voor ze begrepen dat we recht hadden op die plaatsen. Sommige luitjes begrijpen het niet echt, geloof ik. Het kwam gelukkig allemaal goed. Wat een plek hadden we uitgekozen. Er was een of ander Tata Steel toernooi aan de gang en heel het dorp stond vol met auto’s, ook de weg naar het strand toe en op de parkeerplaats, ik werd afgezet en zoonlief zette de auto weg.

Al met al moesten we nog een aardig stukje lopen, terwijl de hoogovens hun vervuilende rook uitbraken en er een stevige wind was opgestoken. Een beetje lijden en afzien paste wel bij onze missie. Binnen hadden ze een open haard aan. Weer ontdekte ik hoe verraderlijk mijn gebrek aan reuk was, want ik rook echt helemaal niets, terwijl de kinderen zeiden dat het wel heel erg rokerig was.

Ik zat naast dochterlief en de kleine njong zat tussen mij en de oudste zoon in, dochterlief en de andere zoon aan de overkant met de twee kleintjes en de grotere kinderen zaten aan de andere kant met schone zoon. Eerst maar eens een heerlijke warme thee in die koude lijven. De kleintjes hielden we bezig door autootjes over de tafel te laten rollen, waarbij een menu tot tunnel werd gebombardeerd. Het meisje dat ons bediende was ontzettend aardig en verontschuldigde zich voor de mensen die een deel van de tafel hadden ingepikt. We stelden haar gerust. We zijn de beroerdsten niet en een van ons kwam later. Overal een mouw aan kunnen passen maakt het leven zo veel aangenamer.

We besloten ook een hapje te eten en daarna zouden we onze boodschappen in het zand schrijven nu het strand nagenoeg verlaten was. Drie waaghalzen stonden nog tot hun middel in zee. En dat het koud was, merkten we later pas goed, toen we na een ongedwongen en gezellige maaltijd dik aangekleed de schemer weer inliepen. De stevige bries was ongeslagen in een ijzige wind. De kleine njong ging in de jas van paps als bescherming tegen het opwaaiende fijne zand. Heen met wind mee ging nog wel. Er lag genoeg hout om te kunnen schrijven. Het was eb, dus zee was ook nog eens een pittig eindje weg. Schone dochter schreef mijn boodschap, omdat bij mij de zuurstof op was. Toch blijft het aandoenlijk om in elkaars nabijheid aan hem te denken, ondanks de kou vervulde het me met warmte. Wat zou hij trots geweest zijn.

Terug probeerden we het ruggelings, maar moesten toch omdraaien. Gelukkig was schoonzoon al de auto gaan halen. Heerlijk. Alle kleintjes erin en naar de parkeerplaats. Zoonlief stond al klaar met mijn auto en reed de weg terug. Een dag met een sterretje.