Ruimte winnen

Naar aanleiding van een gesprek tijdens het bezoek aan zuslief afgelopen vrijdag en een opmerking van dochterlief op nieuwjaarsdag toen we voor de zoveelste keer de stoelen niet konden vinden in de overvolle kast kreeg opruimen vandaag prioriteit nummer een. Bovendien hadden we gisteren de geleende stoelen voor het familiale kerstdiner bij zoonlief opgehaald en die konden er echt nooit meer in.

‘Volle maan’ en ‘het op je heupen krijgen’ zijn twee onafscheidelijke factoren en derhalve vaker in beeld. Kleding is altijd makkelijk. Op een paar klassiekers na, waar veel hart in zit, mocht alles langer dan een jaar niet gedragen naar de kringloop. Dan gaat het snel hoor. Binnen een fractie van seconden hadden we twee vuilniszakken vol en was de kast behoorlijk leeg. Ook mijn zwarte items, veelvuldig vertegenwoordigd, moesten er aan geloven. Ziezo, dat was één.

Daarna de kast met rariteiten. Een kastje erin met oude videobanden, daarvan wilde ik die, waar de kinderen nog opstonden en een paar van de diverse kersttonelen van school, bewaren, maar de rest mocht allemaal weg. Eerst de kratten eruit. Een met stofzuiger-hulpstukken, een met kerstspullen, een met overjarig speelgoed, een mand met oude autootjes van de jongens, die konden bij de speelmand voor als de kleinkinderen kwamen, de serie handpoppen van de Fabeltjeskrant.

Bovenop het kastje stond een oude koffer met een mand met Egyptische schaakstukken van gips, de reismand van Pluis, mijn tweede gebreide babytrui voor dochter 2 en haar duimelap, een tentje voor op het strand, een lege koelbox. Dit was de afdeling ‘wie biedt’, fotootje opsturen en de reacties kwamen vanzelf. Schone zoon de schaakstukken, dochter haar truitje terug , de reismand naar iemand van de leesclub, die er dolblij mee was, de koelbox naar zoonlief, het tentje voor onszelf, plat in de auto voor ‘je weet maar nooit’.

Na alles te hebben ingepakt, bleven er zes tassen met banden over voor de kringloop, waren de oude kapotte maar nostalgische Chinese parasol en wat houten planken voor de werf, kon de lege oude grote plastic bak ook mee, Lief sjouwde alles de trappen af in een keer of vijf en zoog de kast uit, ik nog een beetje na, ordende de rails en de strips voor de elektra en alles wat nog een deur verder naar iemand moest, mocht weer netjes terug. We konden tevreden zijn over het resultaat.

Eigenlijk had ik niet veel puf meer om alles dezelfde dag weg te brengen, want het liep al tegen half vijf, maar de kringloop was tot zes uur open. Lief kreeg het met zachte drang voor elkaar om me overstag te laten gaan. Vooruit maar weer. Dan zijn we er vanaf. Hij had natuurlijk gelijk. De werf was dicht dus daar kon de lading in de achterbak morgen heen. Opgeruimd staat netjes. Trots showde ik de bijna lege kast aan de familie in de app. Trots dat daar kinderstoel en reservestoelen hun plekje hadden gekregen, zo voor het grijpen. Vandaag ga ik verder met de kast. Een kwestie van even doorpakken en dan komen we een heel eind met ruimte winnen.