Duurzaam hergebruik is altijd goed

Omdat er in de familie nogal wat wintervirussen rondwaren, van griepachtige verschijnselen tot aan krentenbaard toe, besloot dochter een balletje op te gooien om een wandeling te maken met wie er mee wilde. We hadden ze al niet gezien met oud en nieuw, omdat er het een en ander was mee gekomen uit Frankrijk aan ziektekiemen. Dan worden ze zeer voorzichtig naar ons toe, wat ik natuurlijk hogelijk op prijs stel.

Amelisweerd hadden we bedacht en zij en zoonlief kwamen met de hele bubs er naar toe. Wel de coordinaten van de parkeerplek opgestuurd, want het is al vaker voorgekomen dat het ene deel in Oud Amelisweerd aan het wachten was en de ander in Rhijnauwen. De jongens hadden heel groot het pannenkoekenhuis in hun ogen staan. Dat was in ieder geval een wandeling van om en nabij de anderhalve kilometer heen en dan weer terug. Met de drie kleintjes erbij goed voor een middag onderweg.

We moesten even wachten, maar gelukkig was de speeltuin naast het complex. Zodra er een grote tafel vrij kwam konden we er met z’n tienen zitten. Wat fijn. De kinderen hun ogen waren gemiddeld groter dan hun maag en de slagroom bij de warme chocomel, was zo ongelooflijk veel, dat je alleen met dat hapje al vol zou zitten en dan moesten de pannenkoeken nog komen. Aan zo’n grote tafel met elkaar zijn we een huishouden van Jan Steen. Alles krioelt, wil niet of wel, en alle eigen willetjes gaan in de weer. De kleine krullebol lag onder de tafel, ons dametje in de kinderstoel wilde er af en toe ook uit, of er moest iemand onder begeleiding naar het toilet. Kortom ogen, oren en handen tekort. Dochterlief en ik hadden een soepje uitgekozen, lief alleen een chocochoco, dat een klein taartje bleek te zijn met alweer dezelfde dot slagroom, want die houdt van kalm eten om er van te genieten en in deze ongeleide chaos was dat toch niet helemaal haalbaar.

De kinderen kregen kleurplaten met kleurtjes die geen van allen een punt hadden. D
an werkt dat zoethoudertje natuurlijk niet. Na een stief uurtje paste schone zoon een betaaltruc toe, want ik had om de rekening gevraagd aan de serveerster en die kwam maar niet terug. Het bleek dat hij erna stiekem was gaan betalen. ‘Dan een tikkie, hoor’, zeiden zoonlief en ik. Hij gaf ons een echt tikkie en lachte ons vierkant uit. Knuffeltje en opnieuw aan de wandel. Onderweg was die van drie heel benieuwd wat er toch in die ronde bolletjes zou zitten die overal in het gras lagen, want ze waren allemaal dicht. ‘Dat zijn beukenootjes in een jasje,’ legde ik uit en als het voze beukennoten waren had de eekhoorn ze natuurlijk meegenomen. Anders was hij bij ieder voos nootje zeer teleurgesteld geweest.

De twee grote boys liepen elkaar voortdurend vliegen af te vangen en te dollen, maar zorgden er ook voor dat de bal op de weg bleef en dribbel verleende een heldendaad door hem uit de dichte beukenhaag te vissen. Er waren nieuwe schoenen waar op gelet moest worden, want zodra je buiten de paden trad, was het moddergehalte hoog. De koeien in de stal oogsten bewondering, vooral de naar ons toegekeerde schoften, die voor de kleintjes van reusachtige afmetingen waren.

Toen we na de Veldkeuken bij het laantje kwamen was er een prachtige oranje/roze lucht en moest er even stil gestaan worden bij het flinterdunne ijs in de plas.

Met warme knuffels of al naar gelang zonder namen we afscheid. Dag lieverds, het was ons een waar genoegen en tot gauw. Toen we boodschappen hadden gedaan reden we bij zoonlief langs om de geleende klapstoelen en stapeltonnen op te halen die nodig waren met de kerst en een overtollige gouden lamp, die toch te laag werd bevonden. Dan is ie voor dochterlief. Duurzaam hergebruik is altijd goed.