We gaan het zien en beleven

Iemand reageerde op de blog van gisteren over de bril als haarband, en schreef dat ene Janet Laster Purkey ook graag een bril op haar hoofd had in plaats van een haarband. Ze wilde geen zonnebril en ontwierp de Zazzy Bands. Een soort bril zonder glasmontuur, alleen het frame. Zo mal was mijn idee dus niet eens. Er zijn meer vrouwen met dezelfde behoefte bleek, want het ontwerp nam gretig aftrek.

Tante Til(kleindochter zo genoemd omdat de lieve schat altijd aan het knutselen, tekenen of verven is, naar de vrouw deze huizes van de familie Knots) kwam bijna als laatste uit de school gelopen en we hadden gedrieën een aangenaam uurtje tot ze bij het buurmeisje ging spelen. Ze besloot om twee lessen in te halen uit haar werkschrift en dat deed ze met aandacht. Wat had ze een mooie hand van schrijven. Dat heb ik op school weleens anders meegemaakt. In vloeiend schoonschrift en met snelheid vervulde ze de opdrachten. Ik smeerde broodjes, waar oma-gewijs natuurlijk hagelslag en speculaasbolletjes op mochten. Drie hele boterhammen met korst gingen naar binnen. Lief ging haar wegbrengen naar twee huizen verderop en ik deed de pannenvaat van de dag ervoor maar nergens was een theedoek te bekennen, dus liet ik het maar op z’n kop drogen. Zoonlief meldde later, dat die allemaal in de was zaten. Je kan er maar niet genoeg van hebben.

Daarna gingen we naar het stadscentrum waar we nog een uurtje moesten overbruggen. Lief was al een tijd op zoek naar nieuwe schoenen en stelde de aanschaf telkens uit, maar ik dacht dat het nu wel handig zou zijn in dit loze uur. Er vond veel wikken en wegen plaats, maar eindelijk ging hij overstag en wilde wel even passen. De verkoopster was bijzonder vriendelijk en goedlachs. Opgewekt stapten we met een mooi leren paar weer naar buiten. Ziezo, nog even langs de Zeeman voor de basiselementen en daarna de bril. Ook hier weer die jolige verkoopster van gisteren. Jammer dat ik nog niet wist van die Zazzy Bands, anders had ik haar erover kunnen vertellen.

Het was een geslaagde middag al met al. Vandaag begint ook goed. Een uitbundige zon zet het kantoorgebouw met zijn spiegelramen aan de overkant in volle gloed. De rijp ligt op de daken, dus is het koud. Zou de winter eindelijk voet aan de grond krijgen? Ze beloven sneeuw voor morgen, maar ik durf er niet al te zeer op te rekenen. Niets is hier in dit klimaat wisselvalliger dan het weer. De tuinkriebels zijn er wel. Misschien even gaan kijken hoe het er daar bij staat. Er moeten nog zeker zeven wilgen gesnoeid. Geen sinecure.

Er staan vier dagen Texel op de rol. Daar kunnen we de vriendin bezoeken die bij ons haar gitaar en het Carrombord van haar man had achtergelaten, maar het is gelijk een mooie afleiding om van de heerlijke Wadden te genieten. Iemand vertelde me laatst dat hij nog nooit op de Wadden was geweest en ik kon het me bijna niet voorstellen. Misschien zie ik wel een Gorgel, die populaire creatie van Jochem Myjer waar ik zelf ook zo van genoten heb toen ik deel één in de groep voorlas. Je kon een speld horen vallen en lang galmde het ‘Joebelabambam’ nog door de schoolgang. Bij alle kleinkinderen is het ook een begrip.

De maagtablet die vermoedelijk voor het lage natrium zorgt, is gestopt. De praktijkondersteuner waarschuwde voor ‘ontwenningsverschijnselen’. Ik ben benieuwd de komende dagen. De bloeddruk bleef keurig laag gisteren, de pols lager dan zestig zelfs. Best fijn even een weekje in de revisie, per slot kraakt en piept het hier en daar door de jaren die tellen. Wie weet, helpt het. We gaan het zien en beleven.