Iets om trots op te zijn

Vanuit het schap lagen de oranje met witte gesneden ingredienten te wachten tot ze zouden worden meegenomen. Twee stuks voor de prijs van één. In een witte wolk daalde het verleden neer. De zalige hutspot van vroeger. Natuurlijk, dat werd het. Jus in een kuiltje van een klein pakje spekjes en een vega rookworst voor het lekker. De ongeschilde kruimige aardappelen erbij en het menu was in kannen en kruiken. Soms is het goed om je te laten verleiden door wat zich aanbiedt.

Daarna reden we naar het centrum. De meeste winkels zouden pas 12.00 uur open gaan en het was er dan ook heerlijk rustig. Mooie fineliners stond op het lijstje en neuzen bij de Hema. Daar vonden we twee truien, een voor hem en een voor haar, voor een habbekrats, want dat is de sport. Én in een opwelling stapte ik een brillenwinkel binnen omdat ik zo graag een bril wilde voor in mijn haar. Nu de ogen zo goed waren, moest mijn haar altijd op zolder, omdat het anders al gauw te plat oogde naar mijn mening. Lief vindt van niet, maar hé, ijdelheid Uw naam is vrouw, al gaat dat, vandaag de dag, zeker niet meer op. In ieder geval betekende het voor de twee winkelvrouwen een uurtje van vermaak. Een bril als haarband, daar hadden ze nog nooit van gehoord. We zijn alle twee snelle beslissers dus toen een montuur me beviel en de bril uitstekend functioneerde op het hoofd, was de aankoop al snel geregeld. In mijn naïviteit dacht ik hem zo te kunnen meenemen, maar dat was te kort door de bocht. We mogen hem vanmiddag ophalen. Niets is fijner dan ergens een keuze in te hebben. Haar los of vast behoort nu weer tot de mogelijkheden.

Zoonlief appte of we onze ‘Tante Til’ op konden halen van school. Na een uurtje gaat ze alweer spelen bij een buurmeisje. Geen enkel probleem. Graag zelfs.

De biografie van Betje Wolff geeft een mooi beeld van de positie van de vrouw en de geloofsgemeenschap in de Beemster rond 1750, maar ook van de privileges die de gegoede kringen hadden in die tijd met hun statige buitenhuizen, die ook wel ‘Plaisirhuizen’ genoemd werden en die voornamelijk als zomerverblijf werden gebruikt. In de winter was de Beemster een zompige natte polder, maar in de zomer bruiste het van de feesten en partijen, waar Betje als aangenaam gezelschap vaak voor werd uitgenodigd.

Hoera, er doemt een blauwe lucht op met een ondertoon van witte wattenwolken en daarna zelfs de zon. De zendmast staat er fier tussen. De kerstboomlampen zijn weer uit. De drie wijzen zijn sinds gisteren vertrokken. Geen driekoningentaart dit jaar, hooguit het ruimen van de lampjes voor het raam. Opgeruimd het licht tegemoet. Dat zou fijn zijn.

Beatrijs Smulders beschrijft in de Zin dat ze in een identiteitscrisis terecht kwam en daarna pas uitkwam bij haar kern. Die kern noemde ze, het was ‘Kwetsbare Openheid.’. Door de overgang ‘was de Ongezonde ego-laag afgebrokkeld en bracht me weer naar binnen.’ Door het slechten van de muur deelt ze haar leven in van voor en van na ‘De val van de muur’’. Ze werd zachter, ervoer meer rust, meer liefde. Ze pleit voor meer zachtheid in de wereld en vindt dat we niet van een patriarchaat naar een matriarchaat moeten gaan, maar ze verzint het woord: Matripaat, met het woord Matri voorop, de moeder, de oerband. Om de wereld te redden moeten mannen de gelegenheid krijgen om meer empathisch te worden. Daarbij spelen beiden een cruciale rol, de hoofdrol zelfs: Als ze de gelegenheid krijgen om echt voor hun kinderen te zorgen. Dat leidt tot echte emancipatie.’ Dat lijkt me een mooi gegeven en ik kan het beamen in de wetenschap dat ik de zegen heb om dat van dichtbij mee te mogen maken bij de kinderen, die net als hun vader en moeder ‘samen’ de opvoeding oppakken, zowel in emotionele als in huishoudelijke zaken. Iets om trots op te zijn.