Altijd goed zo’n check-up

‘S middags was alle sneeuw verdwenen, weliswaar niet door de zon, want er kwam nog een sloot regen, maar het was niet meer glad en ineens tiengraden. In de super vonden lief en ik een vosje, zo heerlijk zacht dat die vast met open armen ontvangen zou worden door tante Pollewop, na alle inspanningen voor diploma A. De lieverd zwom met verve, trots op al haar publiek. De Friese opa en oma waren zelfs spoorslags uit Friesland gekomen met de trein, verder papa en mama natuurlijk en broerlief met wij twee. Steeds even zwaaien tussendoor en nu na twee weken een diploma. Ze mochten in marstempo met het behaalde diploma boven hun hoofd op het A-B-C-diploma lied aan iedereen laten zien hoe trots ze waren op de behaalde prestatie.

We gingen gezellig met elkaar nog even wat drinken vlak bij het station, zodat pa en ma weer op de trein konden stappen richting Friesland en wij op zoek gingen naar het restaurant dat we daar in de buurt hadden gezien. Lief had me uitgenodigd en ik had een mooie plek gevonden. We waren wat vroeg maar het was geen probleem. Het concept sprak ons erg aan. Ze serveerden tapas volgens een ‘ronde’ systeem waarbij je zelf mocht kiezen hoeveel rondes je wilde doen. Per ronde moest ieder van ons twee gerechtjes bestellen. Er waren ook nog bijgerechtjes, die bij vijf ronden gratis waren. Geen vol bord voor je neus, maar lieve kleine schaaltjes met een kabouterbestek. Met het brood vooraf hebben we vier ronden gedaan, waarbij we de volgende keer het brood zullen laten zitten. De vegetarische hapjes waren smakelijk bereid.

Om ons heen hing de stilte en het gedempte praten van de groep achterin de zaak sijpelde af en toe door. Het lied voor de jarige, dat door hen gezongen werd, was niet te missen. Maar verder was alles in serene rust die pas tegen zessen, toen wij al klaar waren, begon aan te lopen. Er zijn verschillende zaken van deze keten. We houden ze in het oog.

In de avond zochten we een doku op van Nahid Persson over een jonge vrouw die geadopteerd was door een Zweeds echtpaar, opgroeide in Zweden en vervolgens toch op zoek ging naar haar Iraanse moeder. Ze gaat er naar toe, doet een poging om de taal te leren en ontdekt dat hun levens mijlen ver uit elkaar liggen. Na drie weken hakt ze de knoop door. Heerlijk om het Iraans te horen. Die mooie zangerig taal, dramatisch ook als er muziek onder komt. De bijbehorende taferelen waren zo herkenbaar.

Op de televisie was de film Het geheim van de meestervervalser Geert Jan Janssen , die nadat hij zes maanden voorwaardelijk kreeg ook zijn eigen richting in het schilderen vond. De man is eigenlijk een razend knappe kunstenaar en heeft heel wat kenners om de tuin geleid. Ook al zou je dat niet willen dan bewonder je hem toch.

Zo was het al met al een hele fijne dag. Vanochtend moesten we vroeg uit de veren omdat ik de uitslagen zou horen bij de praktijkondersteuner. Matige nierfunctie maar al jaren stabiel, natrium wat aan de lage kant, bloeddruk te hoog. Dus net als vorig jaar maar weer een meetweek thuis om te kijken hoe alles in rust functioneert. De natrium wordt vermoedelijk veroorzaakt door het medicijn dat de maag beschermd. Derhalve daar een week mee stoppen en de hele handel volgende week nog eens bekijken. Altijd goed zo’n check-up.