Om heel lang op te kunnen teren

Vluchtig was de sneeuw vanmorgen, zoals veel tegenwoordig vluchtig is. Om kwart voor zeven bijna ongerept en een dun laagje en een uurtje later een drabbige brei. Foto’s van de kleinkinderen over de app, de een liep te kleumen, de ander dikke pret, maar je moest er snel bij zijn. Kinderen van tegenwoordig weten straks alleen nog maar hoe sneeuw er uit ziet als ze er naar toe reizen. Vriendinlief had een vroege wandeling gemaakt om de sneeuw onder haar voeten te horen knirpsen. Iets om heimwee door te krijgen, zo’n woord.

Vandaag zwemt tante Pollewop af en dat willen we niet missen. Gelukkig wordt het straks tien graden hebben ze beloofd. Nu schijnt de gevoelstemperatuur nog -8 te zijn of zijn we niets meer gewend. Lange koude winters in ieder geval niet meer. Worden we watjes door te hameren op gevoelstemperaturen. Vroeger was het alleen maar koud of warm.

Eergisteren maakten we onze eerste wandeling door het park. Druilerig, soppig, maar even de zon aan de blauwe hemel, die de vijver in een prachtig licht zette. Twee woerden achter een vrouwtje aan ‘Een zon maakt nog geen lente, mannen’, in variatie op een thema. En ook temidden van die wisselende luchten ineens een kleine dappere bijna-bloeier. De gele kornoelje. O, wat zou ik hem graag nog een keer willen ruiken. Dat is waar ook. We zouden nog steeds een keer naar de botanische tuinen in ons buurland gaan, waar de kornoelje uitbundig aanwezig is.

Tussen de kamerplanten zit ook weer nieuw en jong blad in de pachira aquatica ook wel de geldboom en de oxalis triangularis ofwel de geluksklaver, die overdag uitbundig bloeit. Het stemt blij, al dat jonge leven.

Met de komst van het schattige bloemenservies, folklore-waardig, besluiten we toch om mijn oude dekschalen ermee te vervangen, want in de Hof hebben we eigenlijk al genoeg. Dat betekent dat er weer twee oude schalen en een juskom door te geven zijn. Een schaal is voor dochterlief. De andere twee mogen naar de kringloop, evenals de boodschappenkar waar het inzat. Opgeruimd staat netjes, volgende week even langs rijden.

Gisteren is het tekendagboek bijgewerkt, nog vier achterstallige tekeningen in te kleuren met aquarelverf en dan ben ik bij. Een nieuw derde tekenboekje ligt al klaar. Die hebben we gekocht in het museum Ton Schulten in Ootmarsum. Voor de twaalfde kunnen we nog een keer naar het Singer in Laren, waar de tentoonstelling My world niet te versmaden schijnt te zijn. En Voorlinden met de dochters staat ook nog op het lijstje. Ik wil Michaël Borremans zien en de dames Nick Cave.

Gisteren hadden we de Soedanese film ‘Goodbye Julia‘ van de regisseur Mohammed Kordofani gehuurd. Aangrijpend, prachtige beelden, een inkijkje in de cultuur en ook oorlog, racisme en het lot van de vrouwen komt aan bod evenals de grenzen van liefdadigheid gevoed door schuldgevoel. Een aanrader deze subtiele gevoelfilm. We genieten er alle twee van.

Er komen appjes binnen van de vriendinnen. We gaan over twee weken een kleedje tuften. Ooit, vroeger, heel lang geleden, in de tijd dat we onze handen tot schuurpapier hadden gemacraméed, heb ik nog wel eens zo’n tuftnaald vastgehouden. Nu heet het een handtufting tool. Tegenwoordig gebruiken ze ook een tuftpistool, dat razendsnel gaat. Het leukst is natuurlijk om de lieve meiden weer te omarmen. Dergelijke uitstapjes zijn er een paar keer per jaar. Iets om te koesteren en om heel lang op te kunnen teren.