Dat er zo te spiegelen valt

Gisteren geen pas op de plaats na de drukte van de afgelopen dagen want het was de dag van de ontmoetingen. De eerste waar Truus me naar toe reed was een vriendin waar ik in de grijze oudheid, nou, iets minder lang geleden, goed bevriend was, iets wat door de jaren heen verwaterde en op de verjaardag van een van de broers dit jaar glansrijk werd afgestoft.

Eens een vriend altijd een vriend gaat in dit geval wel op. Als sneeuw voor de zon gleden de tussenliggende jaren eruit en zaten we nog steeds op dezelfde golflengte. Een hele warme ontmoeting met verhalen over en weer. Ze had haar buurmeisje geappt dat ik zou komen en die belde even later aan. Ze had bij mij in de groep gezeten en door toeval waren ze er achter gekomen dat ze me allebei kenden. Het schepte een band. Door de verhalen heen kwam het frèle stille meisje weer boven drijven, maar dan in een zelfverzekerde vrouw, die wist waar ze voor stond en net zo lang heeft gezocht tot ze haar plek als lerares Duits op een middelbare school had gevonden. Plaatsvervangend trots op haar. Nu had ze zelf twee lieve meisjes. Het leven zet zich voort.

Daarna kwam er een belletje van zuslief die vroeg of ik zus uit Houten op kon halen. Zij haalde de tweede zus op, omdat die anders af zou haken. Waarom het door moest gaan bleek wel uit de mooie gedekte tafel, alles met liefde voorbereid voor de ontvangst. Ze had uitgepakt, die zus van ons, met liflafjes en een lekker soepje tot aan de geliefde broodjes kroket toe.

Na de lunch waren er twee zakken overtollige kleding, waar wij nog wat uit konden snorren voor het naar de kringloop zou gaan. Met de krat met verkleedkleren van het koor van zus was er tijd voor wat typetjes, niet te versmaden door de jongste van ons, altijd in voor een verkleedpartijtje. Het was een fijn samenzijn. Zus vertelde over haar nieuwe woonstee met uitzicht op het bos, en het beviel ze uitstekend. Minder lawaai, meer natuur en opnieuw beginnen, inrichten, loslaten, waarde inschatten van alles wat ooit tot een vorige periode behoorde. Met een slim doel. Het verhogen van de feestvreugde samen.

Terwijl Lief en ik in Hongarije zaten hadden de zussen trouwens de oude tante van zwager helpen verhuizen naar een tehuis en diens appartement moest leeg opgeleverd worden. Laat daar in de kast nou een servies staan waar ik enkele stuks hier thuis van heb. Ze stuurden de foto’s op. Het perfecte servies misschien voor in de Hof, een beetje passend bij de landsaard, zal ik maar zeggen. Ze hadden het keurig ingepakt. Het zat in een ouderwets boodschappenwagentje, dus het kon zo naar Truus gerold worden. Duurzaam hergebruik, er is veel voor te zeggen.

Mijn lieve schatjes zitten en masse in de lappenmand. De vermeende krentenbaard blijkt nu toch waterpokken te zijn. Inmiddels heeft broerlief het ook goed te pakken en hun moeder. Tout van de Franse familie is ook ziek of onderweg. Het ligt vast aan dit wonderlijke weer.

Vanmorgen keek ik nog een keer ‘Vrouwejaars’ terug, de Oudejaarsconference maar dan nieuw. Nu met de oren gespitst. Ik vond het de eerste keer al sterk, maar nu kwam het helemaal goed binnen. Een ijzersterke afsluiting van het jaar 2024 en voor iedereen die er niet naar gekeken heeft of in het vuurwerkgeweld de helft heeft gemist, zou ik de raad willen geven er eens goed voor te gaan zitten. Want lieve mensen, als je kan besluiten met de woorden: ‘Wij ervaren geen asielcrisis maar wij ervaren een zielcrisis‘ en ‘Laten we pleiten voor meerstemmigheid, voor de twijfel, voor de zachte dingen, voor de schaamte’, waarbij ze de Franse Giselle Pelicot aanhalen, die sprak: ‘De schaamte moet van kant wisselen’, dan hebben ze wat mij betreft al gehaald wat ze probeerden te bereiken met elkaar, deze tien vrouwen. Alert blijven, bewustwording kweken met elkaar. Wat mooi dat er zo te spiegelen valt.