Als een aangenaam verpozen

In het kader van de beweging mocht Truus blijven waar ze was en stapten wij in de nevelige middag naar buiten. Het was een half uur lopen in een kalm tempo naar het nichtje van Lief. Langs het loodwezen en de schattige oude witte huizen, beschermd dorpsgezicht aan het haventje.

Het duurde even voor nichtlief naar voren kwam en Lief drukte de bel lang in omdat niet te horen was of het wel werkte. Ze had ons allang gehoord. Een ouderwets lange gang naar achter, de kamer vol licht en kerst. Een kleurrijk geheel. Aan de grote tafel zat dochterlief bedachtzaam te knippen. Het bleek een game-ontwerp voor haar studie, waar ze eerst een papieren model voor maakte. Grillige ronde stapstenen, lijnen die hokjes werden, zorgvuldig ingekleurd. Wat knus om daar met elkaar thee te drinken en te genieten van de rust. Kalm muziekje op de achtergrond.

Manlief was er ietsje later met de boodschappen. Hartelijke begroeting en opnieuw veel tijd om bij te praten. Het bijzondere van nichtlief was, dat ze nog wist dat ik haar peettante was geworden toen Lief en ik in de grijze oudheid samenwoonden. Helemaal glad vergeten, wat nog altijd een spoortje schaamte oplevert. Hoe kun je zoiets belangrijks nou vergeten. Al waren wij van huis uit het niet meer gewend, want dat gebruik was al veel eerder afgeschaft. Ik heb geen idee wie mijn peter en meter zijn.

Het was een aangenaam samenzijn waarbij we van politiek, naar dagvulling, naar tuinen oversprongen en de boeiende ontwikkelingen van de techniek in vergelijk met vroeger, onder de loep legden. Alles wat in ontwikkeling is, heeft twee kanten, filterde ik eruit. Het is zaak om de goede kanten te omarmen. Als je kijkt wat AI in de medische wetenschap weet te bereiken dan is dat bewonderenswaardig, maar helaas kennen we ook allemaal de keerzijde van de medaille. De verleidingen zijn groot en voor je het weet wordt het ten gunste van de een en ten nadele van de ander gebruikt. Waar dat toe leiden kan is af te lezen aan het wereldtoneel.

Er was Hongaarse goulashsoep en even later een heerlijke bloemkoolovenschotel met brie en crème fraiche met een heerlijke witte wijn en voor de mannen een biertje. We bekeken het archief van Lief, dat ze opgeslagen hadden in de kamer en dat langzamerhand toch wel veel ruimte innam. Nichtlief wilde heel veel wel digitaliseren en de rest kon dan al naar gelang van belangrijkheid of familiegeschiedenis weg of bewaard. Het zou aanmerkelijk schelen in de ruimte. Het fotoboek van Lief en mij uit de jaren zeventig konden we meenemen. Dat was alvast gered. Niets leukers dan oude foto’s kijken. Met name naar de omgeving waar men instaat. Daar was mijn lieve oude witte Daf 55 en mijn jonge vader en zus, onze Antilliaanse vrienden, mijn Afghaanse jas en het oude kerststalletje van de Amandelstraat. Lief met en zonder bakkebaarden en een andere bril. Geen spatje veranderd, vind ik.

Omdat we weer terug zouden lopen en de vermoeidheid erin sloop, namen we niet al te laat hartelijk afscheid. ‘Dag lieverds, tot gauw.’ In kalme tred liepen we naar de Loods en, zoals vaker de laatste tijd, hadden we de dag ervaren als een aangenaam verpozen.